مشاعره مشاعره با اشعار فروغ فرخزاد

[m.sina]

تو را می خواهم و دانم که هرگز
به کام دل در آغوشت نگیرم
تویی آن آسمان صاف و روشن
من این کنج قفس، مرغی اسیرم

می روم خنده به لب ‚ خونین دل
می روم از دل من دست بدار
ای امید عبث بی حاصل

 

[رویا بیدار]

می روم خنده به ل**ب ‚ خونین دل
می روم از دل من دست بدار
ای امید عبث بی حاصل

لب تشنه می دود نگهم هر دم
در حفره های شب، شب بی پایان
او، آن پرنده، شاید می گرید
بر بام یک ستارهٔ سرگردان

 

[m.sina]

ل**ب تشنه می دود نگهم هر دم
در حفره های شب، شب بی پایان
او، آن پرنده، شاید می گرید
بر بام یک ستارهٔ سرگردان

ناگهان توفان اندوهی به جانم چنگ می زد
اشک هایم همچو باران دامنم را رنگ می زد
وه چه زیبا بود, اگر پاییز بودم
وحشی و پر شور ورنگ آمیز بودم

 

[رویا بیدار]

ناگهان توفان اندوهی به جانم چنگ می زد
اشک هایم همچو باران دامنم را رنگ می زد
وه چه زیبا بود, اگر پاییز بودم
وحشی و پر شور ورنگ آمیز بودم

می خواهمش دریغا، می خواهم
می خواهمش به تیره، به تنهایی
می خوانمش به گریه، به بی تابی
می خوانمش به صبر، شکیبایی

 

[m.sina]

می خواهمش دریغا، می خواهم
می خواهمش به تیره، به تنهایی
می خوانمش به گریه، به بی تابی
می خوانمش به صبر، شکیبایی

يادم آمد كه روزي در اين راه
ناشكيبا مرا در پی خويش
ميكشيدی ميكشيدی
آخرين بار آخرين لحظه تلخ ديدار

 

[رویا بیدار]

يادم آمد كه روزي در اين راه
ناشكيبا مرا در پی خويش
ميكشيدی ميكشيدی
آخرين بار آخرين لحظه تلخ ديدار

رفتم که نا تمام بمانم در این سرود
رفتم که با نگفته بخود آبرو دهم
رفتم، مگو، مگو که چرا رفت، ننگ بود
عشق من و نیاز تو و سوز و ساز ما

 

[m.sina]

رفتم که نا تمام بمانم در این سرود
رفتم که با نگفته بخود آبرو دهم
رفتم، مگو، مگو که چرا رفت، ننگ بود
عشق من و نیاز تو و سوز و ساز ما

از پشت در صدای تکه تکه شدن می آید
و منفجر شدن
همسایه های ما همه در خاک باغچه هاشان به جای گل
خمپاره و مسلسل می کارند
همسایه های ما همه بر روی حوض های کاشیشان
سر پوش می گذارند

 

[FATIMA.SH]

دریافتم
باید، باید، باید
دیوانه وار دوست بدارم
کسی را که مثل هیچ کس نیست

 

[Mobina.yahyazade]

تو را مي خواهم و دانم كه هرگز
به كام دل در آغوشت نگيرم
تويي آن آسمان صاف و روشن
من اين كنج قفس مرغي اسيرم
ز پشت ميله هاي سرد تيره
نگاه حسرتم حيران به رويت
در اين فكرم كه دستي پيش آيد
و من ناگه گشايم پر به سويت
در اين فكرم كه در يك لحظه غفلت
از اين زندان خاموش پر بگيرم
به چشم مرد زندانبان بخندم
كنارت زندگي از سر بگيرم

دریافتم
باید، باید، باید
دیوانه وار دوست بدارم
کسی را که مثل هیچ کس نیست

 

[FATIMA.SH]

می روم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ویرانه خویش
به خدا می برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانه خویش