مشاعره مشاعره با اشعار فروغ فرخزاد

[jαɴα]

وقتی که زندگی من
هیچ چیز نبود
هیچ چیز به جز تیک تاک ساعت دیواری
دریافتم
باید، باید، باید
دیوانه وار دوست بدارم
کسی را که مثل هیچ کس نیست

تو همان به که نیندیشی
به من و درد روانسوزم

که من از درد نیاسایم
که من از شعله نیفروزم

 

[_ماه_]

تو همان به که نیندیشی
به من و درد روانسوزم

که من از درد نیاسایم
که من از شعله نیفروزم

من نمی خواهم
سايه ام را لحظه ای از خود جدا سازم
من نمی خواهم
او بلغزد دور از من روی معبرها
يا بيفتد خسته و سنگين
زير پای رهگذرها

 

[jαɴα]

من نمی خواهم
سايه ام را لحظه ای از خود جدا سازم
من نمی خواهم
او بلغزد دور از من روی معبرها
يا بيفتد خسته و سنگين
زير پای رهگذرها

آخر گشوده شد ز هم آن پرده های راز
آخر مرا شناختی ای چشم آشنا

چون سایه دیگر از چه گریزان شوم ز تو
من هستم آن عروس خیالات دیرپا

 

[soft.and.lily]

آخر گشوده شد ز هم آن پرده های راز
آخر مرا شناختی ای چشم آشنا

چون سایه دیگر از چه گریزان شوم ز تو
من هستم آن عروس خیالات دیرپا

از منست اين غم كه بر جان منست

ديگر اين خود كرده را تدبير نيست

 

[jαɴα]

از منست اين غم كه بر جان منست

ديگر اين خود كرده را تدبير نيست

تو همان به که نیندیشی
به من و درد روانسوزم
که من از درد نیاسایم
که من از شعله نیفروزم

 

[سَنا]

تو همان به که نیندیشی
به من و درد روانسوزم
که من از درد نیاسایم
که من از شعله نیفروزم

من رفتم و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام
حیرت و بغض تو تکرار کنان
می دهد آزارم

 

[jαɴα]

من رفتم و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام
حیرت و بغض تو تکرار کنان
می دهد آزارم

موج گیسوان من در این نشیب

سینه میکشد چو آبشار نور

شانه های تو

چون حصار های قلعه ای عظیم

رقص رشته های گیسوان من بر آن

 

[m.sina]

ناگهان توفان اندوهی به جانم چنگ می زد
اشک هایم همچو باران دامنم را رنگ می زد
وه … چه زیبا بود اگر پاییز بودم
وحشی و پر شور و رنگ آمیز بودم

 

[MehrnazParsa]

ناگهان توفان اندوهی به جانم چنگ می زد
اشک هایم همچو باران دامنم را رنگ می زد
وه … چه زیبا بود اگر پاییز بودم
وحشی و پر شور و رنگ آمیز بودم

می روم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ویرانه خویش
به خدا می برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانه خویش

 

[m.sina]

می روم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ویرانه خویش
به خدا می برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانه خویش

شستشویش دهم از رنگ نگاه
شستشویش دهم از لکه عشق
زین همه خواهش بیجا و تباه
می برم تا ز تو دورش سازم