روی سایت مجموعه دلنوشته‌ جانی که با پائیز رفت | R.Reyhani کاربر انجمن یک رمان

[R.Reyhani]

***
شاخه‌‌ی شکسته و پیکرِ گسسته و فریادی که سکوت می‌سُراید
سینه‌ای که سوخته و زمستاتی که فلوت می‌نوازد
طوفانی که برگشته و برایت در زمین تابوت می‌سازد
و قطره‌‌ی باران، وارسته حکومت طاغوت را می‌باراند
و گویی ابر و مه و خورشید و فلک درکارند، تا تو جانی دهی و آسوده نباشی... !

 

[R.Reyhani]

***
می‌دانی...
شاید ابرها
راه گم کرده‌اند؛
وگرنه جنگلی که درختی ندارد،
باران می‌خواهد چه کار... !؟

 

[R.Reyhani]

***
درخت، پیکر خسته و تن بی‌رمقش را از دستان باد گرفت.
نگاهی به زمین انداخت،
به همان معشوقه‌ی برگ‌ها!
حقیقت در زیر قدم‌هایش و لابه‌لای لانه‌ی مورچه‌ها پرسه می‌زد و اون هیچ نمی‌دانست
برگ‌ها، عاشق زمین بودند که رنگ عوض کردند
می‌دانم که پاییز را دیده‌ای!
آن‌هایی که رنگ عوض کردند، از شاخه‌ها افتادند... .

 

[R.Reyhani]

***
پرستو بال‌زنان، راه گمشده‌اش را نیافت که روی شاخه‌ی نحیف درخت نشست.
بغضش را فرو برد و در گوش درخت گفت:
- حداقل تو راستش را بگو! پاییز چرا این‌گونه دل‌گیر است؟
درخت بی‌تأمل آهی کشید:
- از پاییز گله نکن! برگ‌ها بی‌وفایند. نه برگ‌ها ماندنی‌اند و نه پرستوی خیالات من!


پی‌نوشت: پرستوها، پرندگان پاییزی مهاجر هستند.

 

[R.Reyhani]

***
نه آرامشت را به برگی وابسته‌کن و نه جانت را به حرارت آفتاب!
برگه‌ها فرو می‌ریزند، آفتاب‌ها محو در غم پاییز بی‌فروغ می‌ماندند!
حال، تو می‌مانی و یک فصل تنهایی!
***
درخت بودن انتهای خوش‌بختی‌ست حتی اگر از پاره‌های جانش کبریت بسازند.
راست می‌گویم. از سیگار دل‌تنگ بپرس!

 

[HAKIMEH.MZ]

​