روی سایت مجموعه دلنوشته‌‌های آواز سنگ‌ها | فاطمه آماده کاربر انجمن یک رمان

[Fateme Amade]

***
نطفه‌ای بی‌گناه را وارد دنیایی پر از آفت می‌کنی؟
مبارک است اما، هنوز زندگی‌ات می‌لنگد؟
مفهوم مسئولیت را می‌دانی؟
هنوز فکر می‌کنی «نبایدها» برای دختران است؟
معنی آزادی یا اجبار را می‌دانی؟
می‌دانستی سختگیری افراطی، آدمی دروغگو و ترسو را مبدل می‌کند؟ نه؟
باشه قبول! شاید یاد بگیری؛
اما باز تبریک می‌گویم، تو پدر نمی‌شوی!
بچه‌دار شدن را همه بلدند،
اما محدود هستند کسانی که پدر و مادر می‌شوند. سنگدلی‌ات را برای دفاع از خود و فرزندت نگهدار،
نه تنبیه او!
ابتدا باید آدم بود، تا آدمی دیگر متولد کرد... .​

 

[Fateme Amade]

***
ما سال‌ها است که قرنطینه هستیم‌!
قرنطینه‌ی مغز‌های فرسوده و قلب‌های سنگی،
زندانی ذهن پوسیده و قلب‌های غمگین،
و حبس شده‌ی خانه‌های کوچک آپارتمانی و به اصطلاح مدرن!
قرنطینه‌ی ویروس آلوده‌ و مرگبار عشق.
قفل و زنجیر شده‌ی احساسات غمگین و سرزنش‌هایی مردمی؛
کسانی که عمریست در تُنگی تنگ، به اجبار کنار هم شش‌هایمان را پُر می‌کنیم،
اما زندگی نمی‌کنیم!
همه چیز روی دایره‌ی اجبار و تکرار حلقه می‌زند.
تکرار و تکرار...
تکراری که پایانی ندارد
و پایانی که انتها ندارد... .​

 

[Fateme Amade]

***
می‌خواهم گذر کنم از فطرت اول،
رها شوم از بندهای معمولی،
بروم در اعماق ثانی!
قلبی سنگ، مغزی شکوفا و روحی رها باید طلب کرد!
یقین دارم فطرت ثانی برای دیدنم لحظه‌ها می‌شمارد؛
اما، از تمام تجهیزات فقط قلبی سخت را دارم.
ضحاک‌ها مغزم را جویده،
روحم را کشته
و شبانه‌روزم را دریده‌اند.
روز‌ها و شب‌هایی که می‌توانستم بهترین آفتاب و زیباترین مهتاب را داشته باشم... .​

 

[Fateme Amade]

***
بانگِ نُت‌های غرور را می‌شنویی؟
آوای سنگ‌ها از دور هم به گوش می‌رسند.
وقتی فوادی حجر،
رقص انگشتانش را، روی کلاویه‌های پیانو آغاز می‌کند،
دنیا واقعی‌تر جلوه می‌دهد.
خبر از موسیقی‌ها می‌آید،
باز یک نفر قوی‌تر از دیروزش شده‌ است.
آنجا که خواهان نبودند، غصه نخورده است،
قلبش از سرمای ظلمت نلرزیده است
و به خودش افتخار می‌کند؛
از سنگدلی‌اش به بهترین نحو ممکن استفاده کرده‌ است!
او همانی هست که باید باشد، قوی و مصمم.
هیچ‌گاه تغییر نکن، برای هیچ کس!
تو همان‌گونه که خودت هستی زیبایی... .​

 

[Fateme Amade]

***
چقدر مظلوم بودم، منِ ساده‌ی دیرینه.
چوب‌ساج‌ها می‌گذرند و
من می‌خواهم تا قیامت اسم و چهره‌های منفور تک تک افراد نفرت انگیز زندگی‌ام را به خاطر بسپارم!
می‌خواهم جبران کنم برای تمام چهره‌های رقیق‌القلب، در اتاق تاریک مغزم.
جبران می‌کنم!
سیاه و سفید برایم فرقی ندارد...
عدالت باید در ذهن و روحم برقرار شود، تا میزبان آرامش در دلم شوم.
انصاف و برابری می‌خواهد، قاضی دادگاه قلب بی‌رحمم.​

 

[Fateme Amade]

***
به مرگم فکر می‌کنم، رویا می‌سازم.
چه کسی قرار است دنبال جنازه‌ام بدود، و التماس ماندنم را کند؟
شاید هم خیلی آرام، کنار سنگ یخ زده‌ی قبرم دراز بکشد و در گوشم زمزمه کند.
چه غمگین است جنازه‌ای که هنوز برای رفتنش زود است،
و من به وضوح آن روز را می‌بینم،
که در پس رنج کشیدن دوستان و عزیزانم بر سر جنازه‌ی بی‌جانم، قطره اشکی جا مانده از دلتنگی‌ها و نگفته‌ها،
از سر تقصیر قلب جمادم، کفن سفیدم را تر می‌کند.
کسی که می‌میرد چقدر بی رحم است!
به سراغ مرگ نروید، وقتی هنوز وابستگانتان روی زمین نفس می‌کشند؛
شاید یکی نفسش بند نفس شما باشد‌...
شاید زندگی یک نفر با صدای قلب شما است که زندگی است... .​

 

[Fateme Amade]

***
زندان اوین است قلبم.
سلول‌هایی از جنس عشق و دوست داشتن،
گاهی هم نحس و تیره‌!
اما منِ زندان‌بان، جنجال می‌کنم برای بیشتر شدن جرمت،
جرمی با تاوان حبس ابد‌!
برای ماندن عشقت، با اندکی کوک در کُنج دلم، در برابر خدا لابه می‌کنم.
همچون مسیحی‌ها روز شکرگزاری برگزار می‌کنم،
همانند مسلمانان نذر می‌کنم،
گاهی همچون بوداییان، بت می‌سازم از تو و ستایشت می‌کنم،
و گاهی یهودی می‌شوم و تِفیلا به پا می‌کنم.
تورات و انجیل و قرآن می‌خوانم!
می‌خواهم برایت روی صخره‌های قلب سختم، زیراندازی از جنس ایمان پهن کنم... .​

 

[Fateme Amade]

***
پروانه شدی، شمع نشد همدم شب‌هایت.
عاشق شدی و گشتی، اما شمع سوزان‌تر از شعله‌هایت.
فروزان می‌شود شمعِ فریبنده.
تو مجنونی، همانقدر آواره.
گلِ پیکرت آتش گرفت آخر، ای شمع مغرور کمی آرام‌تر!
دور کسی نگردید! کسی که شما را می‌خواهد کنارتان قدم برمی‌دارد.
به پای کسی نسوزید! اگر دوستتان داشته باشد، هم‌پایتان می‌شود‌‌.
وقتی احساس درد کنارش کردید فاصله بگیرید! آن که عاشقتان باشد، شما را نمی‌سوزاند؛
بلکه گرمای مدهوش کننده‌ی آغوشش را تقدیم سرمای قلب بارد شما می‌کند.
پروانه نباشید؛ سنگ باشید، سنگ!
سنگ همیشه متمکن است... .​

 

[Fateme Amade]

***
کاخ ابلیس خانه‌‌‌ام،
آتش است هوایم،
دود غلیظ در تنفس‌هایم،
غذای بی بسم‌الله خوراکم،
پیرو بی‌دینی، مذهبم
و شیطان همدمم!
منم آن سفاکِ اهل دورخ، که برای دفاع از روح خود زره به تن کرده
و در نبردها خوناب مرگ به پا کرده است!
مرا منحوس می‌شمارند،
کسانی که برای خامکاری، سیل اشک جاری می‌کنند.
روی تخت سیاه سنگت بنشین.
مظلوم نباش! قلب‌ سنگ هم می‌تواند نجاتت دهد؛
قلبی جدا از لرزش‌های بی اساس زودگذر... .​

 

[Fateme Amade]

***
هنگامی که از آدم‌هایی که جرئت نزدیک شدن به دروازه‌ی زندگی‌ات را ندارند پنالتی می‌خوری،
گناهکار تو نیستی که نتوانستی گل را بگیری؛
مقصر بازیکنان خودی بودند، که باعث ایجاد پنالتی برای رقیب شده‌اند.
آدم‌های اطرافت را درست انتخاب کن!
آن‌ها قدرت این را دارند تا زندگیِ پُر از لجن تقدیمت کنند؛
اما، غصه نخور گناهکار بودن هم بد نیست، همه به نوبه‌ی خود مجرمیم؛
گاهی در زندان، و گاهی در منجلاب زندگی دست و پا می‌زنیم.
شجاع باش! من می‌دانم خدا هوای قلب‌های سنگ را بیشتر دارد.
خدا با ما مجرمین بیشتر سر و کار دارد،
و می‌داند پشت آن سختی چه دردی خفته است.​