مشاعره مشاعره با اشعار باباطاهر

[بَهآرنارنج]

دلی دیرم خریدار محبت
کز او گرم است بازار محبت
لباسی دوختم بر قامت دل
زپود محنت و تار محبت

تو ئِه دنیا فــری یه رنج و دردت
کی اِت بازی نی یا وَه تخته نردت
تو هوم بازی کشین و حقه بازین
بِـِری مورین بری تِر هانه گردت

 

[m.sina]

تو خود گفتی که مو ملاح مانم
به آب دیدکان کشتی برانم
همی ترسم که کشتی غرق وابو
درین دریای بی پایان بمانم

 

[فاطمه مقدم]

تو خود گفتی که مو ملاح مانم
به آب دیدکان کشتی برانم
همی ترسم که کشتی غرق وابو
درین دریای بی پایان بمانم

مچم دیــواری ئِه دردَه مـکی شـم
هــــناسه ئی دل سرده مـکی شـم
پاییز عـمر و وخت زردی رنـگ
نقـاشـی ئـِه گـــلِ زردَه مـکی شـم

 

[سیده فاطمه]

مچم دیــواری ئِه دردَه مـکی شـم
هــــناسه ئی دل سرده مـکی شـم
پاییز عـمر و وخت زردی رنـگ
نقـاشـی ئـِه گـــلِ زردَه مـکی شـم

محبت آتشی در جانم افروخت
که تا دامان محشر بایدم سوخت
عجب پیراهنی بهرم بریدی
که خیاط اجل می‌بایدش دوخت

 

[فاطمه مقدم]

محبت آتشی در جانم افروخت
که تا دامان محشر بایدم سوخت
عجب پیراهنی بهرم بریدی
که خیاط اجل می‌بایدش دوخت

تن محنت کشی دیرم خدایا
دل با غم خوشی دیرم خدایا
زشوق مسکن و داد غریبی
به سینه آتشی دیرم خدایا

 

[سیده فاطمه]

تن محنت کشی دیرم خدایا
دل با غم خوشی دیرم خدایا
زشوق مسکن و داد غریبی
به سینه آتشی دیرم خدایا

اگر دستم رسد بر چرخ گردون
ز او پرسم که این چون است و آن چون
یکی را داده‌ای صدناز و نعمت
یکی را نان جو آغشته در خون

 

[فاطمه مقدم]

اگر دستم رسد بر چرخ گردون
ز او پرسم که این چون است و آن چون
یکی را داده‌ای صدناز و نعمت
یکی را نان جو آغشته در خون

نه منصورم نه دارت آرزومه
خـــریوی کــم دیارت آرزومه
خــمار و دردَ بارم ئه خریوی
مـه گه چـیم خـمارت آرزومه

 

[سیده فاطمه]

نه منصورم نه دارت آرزومه
خـــریوی کــم دیارت آرزومه
خــمار و دردَ بارم ئه خریوی
مـه گه چـیم خـمارت آرزومه

هزاران لاله و گل در جهان بی
همه زیبا به چشم دیگران بی
آلاله مو به زیبایی درین باغ
سرافراز همه آلالیان بی

 

[فاطمه مقدم]

هزاران لاله و گل در جهان بی
همه زیبا به چشم دیگران بی
آلاله مو به زیبایی درین باغ
سرافراز همه آلالیان بی

یکی برزیگری نالون در این دشت
به چشم خون فشان آلاله می کشت
همی گشت و همی گفت ای دریغا
که باید کشتن و هشتن در این دشت

 

[سیده فاطمه]

یکی برزیگری نالون در این دشت
به چشم خون فشان آلاله می کشت
همی گشت و همی گفت ای دریغا
که باید کشتن و هشتن در این دشت

تویی آن شکرین لب یاسمین بر
منم آن آتشین دل دیدگان تر
از آن ترسم که در آغوشم آیی
گدازد آتشت بر آب شکر