مشاعره مشاعره با اشعار خاقانی

[SAN.SNI]

ای آتش سودای تو خون کرده جگرها
بر باد شده در سر سودای تو سرها

 

[m.sina]

آنچه عشق دوست با من می‌کند
والله ار دشمن به دشمن می‌کند
خرمن ایام من با داغ اوست
او به آتش قصد خرمن می‌کند

 

[paaa]

در این عهد از وفا بوئی نمانده‌ست
به عالم آشنارویی نمانده‌ست
جهان دست جفا بگشاد آوخ
وفا را زور بازویی نمانده‌ست

آنچه عشق دوست با من می‌کند
والله ار دشمن به دشمن می‌کند
خرمن ایام من با داغ اوست
او به آتش قصد خرمن می‌کند

 

[m.sina]

در این عهد از وفا بوئی نمانده‌ست
به عالم آشنارویی نمانده‌ست
جهان دست جفا بگشاد آوخ
وفا را زور بازویی نمانده‌ست

تا من پی آن زلف سرافکنده همی دارم
چون شمع گهی گریه و گه خنده همی دارم
گه لوح وصالش را سربسته همی خوانم
گه پاس خیالش را شب زنده همی دارم

 

[Samira-M]

تا من پی آن زلف سرافکنده همی دارم
چون شمع گهی گریه و گه خنده همی دارم
گه لوح وصالش را سربسته همی خوانم
گه پاس خیالش را شب زنده همی دارم

مگذار کز جفایت دل گرم ما بسوزد
ز وفا مفرحی کن، قدری فرست ما را
به تو درگریخت خاقانی و دل فشاند بر تو
اگرش قبول کردی، خبری فرست ما را

 

[m.sina]

مگذار کز جفایت دل گرم ما بسوزد
ز وفا مفرحی کن، قدری فرست ما را
به تو درگریخت خاقانی و دل فشاند بر تو
اگرش قبول کردی، خبری فرست ما را

از فیض خیالت چمن سینه شکفت
از دیدن رویت گل آئینه شکفت
چون صبح لب از خندهٔ جاوید نبست
هر گل که ز باغ دل بی‌کینه شکفت

 

[Samira-M]

از فیض خیالت چمن سینه شکفت
از دیدن رویت گل آئینه شکفت
چون صبح لب از خندهٔ جاوید نبست
هر گل که ز باغ دل بی‌کینه شکفت

تو به حمد الله چون بر سر پیمان منی
کس دگر کار مرا از سر و سامان نبرد

جمعی از قهر قضا فرقت ما می خواهند
هان و هان تات قضا از سر پیمان نبرد

 

[بَهآرنارنج]

تو به حمد الله چون بر سر پیمان منی
کس دگر کار مرا از سر و سامان نبرد

جمعی از قهر قضا فرقت ما می خواهند
هان و هان تات قضا از سر پیمان نبرد

در گلشن امید به شاخ شجر من
گلها نشکفند و برآمد نه ثمرها
ای در سر عشاق ز شور تو شغب ها
وی در دل زهاد ز سوز تو اثرها

 

[m.sina]

در گلشن امید به شاخ شجر من
گلها نشکفند و برآمد نه ثمرها
ای در سر عشاق ز شور تو شغب ها
وی در دل زهاد ز سوز تو اثرها

اخر چه خون کرد این دلم کامد به ناخن خون او
هم ناخنی کمتر نگشت اندوه روز افزون او

دل خاک آن خون خواره شد تا آب او یک‌باره شد
صیدی کزو آواره شد خاکش بهست از خون او

 

[بَهآرنارنج]

اخر چه خون کرد این دلم کامد به ناخن خون او
هم ناخنی کمتر نگشت اندوه روز افزون او

دل خاک آن خون خواره شد تا آب او یک‌باره شد
صیدی کزو آواره شد خاکش بهست از خون او

وصلش ز دست رفت که کیسه وفا نکرد
زخمش به دل رسید که سینه سپر نداشت

گفتند خرم است شبستان وصل او
رفتم که بار خواهم دیدم که در نداشت