مشاعره مشاعره با اشعار خواجوی کرمانی

[فلورا.]

تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت
رحم آر که خون در دلم افتاد ز دستت

تا دور شدی از برم ای طرفه بغداد
شد دامن من دجله بغداد ز دستت/:

 

[matieh]

تا کی چو مسیح دم ز طاعات زنید
یا همچو لیکم لاف میقات زنید
خیزید و بمی خاک مرا گِل سازید
وانگه ز گِلم خشت خرابات زنید

 

[سَنا]

تا کی چو مسیح دم ز طاعات زنید
یا همچو لیکم لاف میقات زنید
خیزید و بمی خاک مرا گِل سازید
وانگه ز گِلم خشت خرابات زنید

درد محبت، درمان ندارد
راه مودت، پایان ندارد

 

[فلورا.]

درد محبت، درمان ندارد
راه مودت، پایان ندارد

در حجاب عدم نهان گردد
یا رب این آسیاب دولابی
چند برخون عاشقان گردد

 

[m.sina]

در حجاب عدم نهان گردد
یا رب این آسیاب دولابی
چند برخون عاشقان گردد

دیدیم که در کعبه بجز یار نبود
وین طرفه که از کعبه خود آثار نبود
آندم که ز دیر خیمه بر کعبه زدیم
در کعبه و دیر هیچ دیار نبود

 

[matieh]

دلو زحل فرو شده بود آن نفس بچاه
کز خیط شمس تافته شد ریسمان چرخ
بشکفت سبزه زار سپهری چو شد روان
از تیغ کوه چشمه آتش فشان چرخ

 

[m.sina]

دلو زحل فرو شده بود آن نفس بچاه
کز خیط شمس تافته شد ریسمان چرخ
بشکفت سبزه زار سپهری چو شد روان
از تیغ کوه چشمه آتش فشان چرخ

چون باد صبا زرویت آگاهی داد
گل کرد قبا پیرهن و داد بباد

نرگس چو بدید چشم خواب آلودت
دیدم که سرش زشرم در پیش افتاد

 

[فلورا.]

چون باد صبا زرویت آگاهی داد
گل کرد قبا پیرهن و داد بباد

نرگس چو بدید چشم خواب آلودت
دیدم که سرش زشرم در پیش افتاد

دور از تو گر چه ز آتش دل در جهنمم
دارم طمع که روضهٔ رضوان من شوی

مرغ دلم تذرو گلستان عشق شد
بر بوی آنکه لاله و ریحان من شوی

 

[m.sina]

دور از تو گر چه ز آتش دل در جهنمم
دارم طمع که روضهٔ رضوان من شوی

مرغ دلم تذرو گلستان عشق شد
بر بوی آنکه لاله و ریحان من شوی

یاری اگرت تیغ زند راحت ماست
هم خلوت ما و خالی از خلوت ماست
در حضرت او حضور ما ممکن نیست
کانجا که بود حضور او غیبت ماست

 

[فلورا.]

یاری اگرت تیغ زند راحت ماست
هم خلوت ما و خالی از خلوت ماست
در حضرت او حضور ما ممکن نیست
کانجا که بود حضور او غیبت ماست

تا دور شدی از برم ای طرفه بغداد
شد دامن من دجله بغداد ز دستت

از دست تو فردا بروم داد بخواهم
تا چند کشم محنت و بیداد ز دستت