مشاعره مشاعره با اشعار خواجوی کرمانی

[.MOON.]

مطرب بزن و غمزدگان را بنواز
باشد که دل سوخته آید بر ساز

تا مرغ صراحی نکند آوازم
چون کبک پریده کی بدست آیم باز

زلف بخواب بینم و خواهم که هر شبی
تعبیر خوابهای پریشان من شوی
می گفت دوش با دل خواجو خیال تو
کاندم رسی بگنج که ویران من شوی!

 

[m.sina]

زلف بخواب بینم و خواهم که هر شبی
تعبیر خوابهای پریشان من شوی
می گفت دوش با دل خواجو خیال تو
کاندم رسی بگنج که ویران من شوی!

یارب کی آن چشم و چراغم برسد
وانسرو خرامنده بباغم برسد

هر دم که بر آرم از جگر آهی گرم
بوی دل بریان بدماغم برسد

 

[.MOON.]

یارب کی آن چشم و چراغم برسد
وانسرو خرامنده بباغم برسد

هر دم که بر آرم از جگر آهی گرم
بوی دل بریان بدماغم برسد

دل شکسته وکیلست و جان خسته ولی
متاب روی ز خواجو که زلف هندویت
بخورد خون دل ریشش از سیاه دلی!

 

[m.sina]

دل شکسته وکیلست و جان خسته ولی
متاب روی ز خواجو که زلف هندویت
بخورد خون دل ریشش از سیاه دلی!

یارب کی آن چشم و چراغم برسد
وانسرو خرامنده بباغم برسد

هر دم که بر آرم از جگر آهی گرم
بوی دل بریان بدماغم برسد

 

[.MOON.]

یارب کی آن چشم و چراغم برسد
وانسرو خرامنده بباغم برسد

هر دم که بر آرم از جگر آهی گرم
بوی دل بریان بدماغم برسد

دور از تو گر چه زاتش دل در جهنمم
دارم طمع که روضه ی رضوان من شوی
مرغ دلم تذرو گلستان عشق شد
بر بوی آنک لاله و ریحان من شوی!

 

[m.sina]

دور از تو گر چه زاتش دل در جهنمم
دارم طمع که روضه ی رضوان من شوی
مرغ دلم تذرو گلستان عشق شد
بر بوی آنک لاله و ریحان من شوی!

یاری اگرت تیغ زند راحت ماست
هم خلوت ما و خالی از خلوت ماست

در حضرت او حضور ما ممکن نیست
کانجا که بود حضور او غیبت ماست

 

[.MOON.]

یاری اگرت تیغ زند راحت ماست
هم خلوت ما و خالی از خلوت ماست

در حضرت او حضور ما ممکن نیست
کانجا که بود حضور او غیبت ماست

تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت
رحم آر که خون در دلم افتاد ز دستت

تا دور شدی از برم ای طرفه بغداد
شد دامن من دجله بغداد ز دستت!

 

[m.sina]

تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت
رحم آر که خون در دلم افتاد ز دستت

تا دور شدی از برم ای طرفه بغداد
شد دامن من دجله بغداد ز دستت!

تا چند توان کرد درین قصر دو در
اندیشه ی شش پیشگه و پنج ممر

برخیز و وطن با دو برادر بگذار
وز نه پدر و چهار مادر بگذر

 

[.MOON.]

تا چند توان کرد درین قصر دو در
اندیشه ی شش پیشگه و پنج ممر

برخیز و وطن با دو برادر بگذار
وز نه پدر و چهار مادر بگذر

رای را دانش فروز و برهمن را پیشکار
هفتمین برجش حصار اما چو دوران سپهر
مدت دور بقای او برون از انحصار
بر سر بازار او بار نحوست را رواج

 

[m.sina]

رای را دانش فروز و برهمن را پیشکار
هفتمین برجش حصار اما چو دوران سپهر
مدت دور بقای او برون از انحصار
بر سر بازار او بار نحوست را رواج

جانا ز من بی سر و بی پات چه غم
وز ناله ی عاشقان شیدات چه غم

در پای مران پیاده کز دست افتاد
گر بر رخ او نهی رخ از مات چه غم