مشاعره مشاعره با اشعار خواجوی کرمانی

[فلورا.]

جانا ز من بی سر و بی پات چه غم
وز ناله ی عاشقان شیدات چه غم

در پای مران پیاده کز دست افتاد
گر بر رخ او نهی رخ از مات چه غم

مگذر ای یار و درین واقعه مگذار مرا
چون شدم صید تو بر گیر و نگهدار مرا
اگرم زار کشی می‌کش و بیزار مشو
زاریم بین و ازین بیش میازار مرا!

 

[m.sina]

مگذر ای یار و درین واقعه مگذار مرا
چون شدم صید تو بر گیر و نگهدار مرا
اگرم زار کشی می‌کش و بیزار مشو
زاریم بین و ازین بیش میازار مرا!

اه از ان یار که نبود خبر از یارانش
داد از انکس که نباشد غم غمخورانش
یاری ان نیست که اگاه نباشد از یار
یار باید که بود اگهی از یارانش

 

[فلورا.]

اه از ان یار که نبود خبر از یارانش
داد از انکس که نباشد غم غمخورانش
یاری ان نیست که اگاه نباشد از یار
یار باید که بود اگهی از یارانش

شاها غرض ز فطرت عالم تو بوده ئی
ور نی که داشتی خبر از کاف کن فکان:/

 

[m.sina]

شاها غرض ز فطرت عالم تو بوده ئی
ور نی که داشتی خبر از کاف کن فکان:/

شاها غرض ز فطرت عالم تو بوده ئی
ور نی که داشتی خبر از کاف کن فکان:/

نرگس بنگر نشسته در سایه ی بید
وز مهر نهاده بر فلک چشم امید

چون زهره برآورد سر از بدر منیر
یا شمس طلوع کرد از روز سپید

 

[فلورا.]

نرگس بنگر نشسته در سایه ی بید
وز مهر نهاده بر فلک چشم امید

چون زهره برآورد سر از بدر منیر
یا شمس طلوع کرد از روز سپید

دیشب خبرت هست که در مجلس اصحاب
تا روز نخفتیم من و شمع جگر تاب!

 

[SAN.SNI]

دیشب خبرت هست که در مجلس اصحاب
تا روز نخفتیم من و شمع جگر تاب!

بی شکر شیرین تو در درگه خسرو
بر سینه زنم سنگ چو فرهاد ز دستت...

 

[فلورا.]

بی شکر شیرین تو در درگه خسرو
بر سینه زنم سنگ چو فرهاد ز دستت...

تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت
رحم آر که خون در دلم افتاد ز دستت!

 

[m.sina]

تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت
رحم آر که خون در دلم افتاد ز دستت!

تا کی چو مسیح دم ز طاعات زنید
یا همچو لیکم لاف میقات زنید

خیزید و بمی خاک مرا گِل سازید
وانگه ز گلم خشت خرابات زنید

 

[فلورا.]

تا کی چو مسیح دم ز طاعات زنید
یا همچو لیکم لاف میقات زنید

خیزید و بمی خاک مرا گِل سازید
وانگه ز گلم خشت خرابات زنید

در میان خامه ترجمان گردد
از لبت هر که او نشان پرسد
چون دهان تو بی نشان گردد
چون ز لعلت سخن کند خواجو!

 

[m.sina]

در میان خامه ترجمان گردد
از لبت هر که او نشان پرسد
چون دهان تو بی نشان گردد
چون ز لعلت سخن کند خواجو!

ورطه ی پر خطر عشق ترا ساحل نیست
راه پر آفت سودای ترا منزل نیست

گر شوم کشته بدانید که در مذهب عشق
خونبهای من دلسوخته بر قاتل نیست