کامل شده مجموعه دلنوشته‌‌های آمال کودکی | مهشید شکیبائی کاربر انجمن یک رمان

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
آخرین پست 1400!
پیشاپیش تبریک میگم و انشاالله سال خوب و پر از شوقی داشته باشید^^

پایان هرسال، به هنگام تحویل سال، قلب‌هایمان از شادی خود را به دیوارهای خانه‌اش می‌زد!
شوق داشتیم؛ برای شروع سالی نو!
لباس‌های جدید‌مان که در کمد خوابیده بودند و ما انتظار لحظه‌ای را می‌کشیدیم که هرچه زودتر آن‌ها را از خواب زمستانی بیدار کنیم.
و شروع هرسال برایمان آغاز خوشی‌هایی جدید بود...!​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
دورانی که از دست مادر برای رفتن به حمام عمومی فرار می‌کردیم و حاضر بودیم به دست خاک‌های کوچه‌ها کثیف باشیم، اما به ناخن‌های تیز مادر که پوست از سرمان می‌کَند گرفتار نشویم!
شاید آن دوران، با تمام تباهی و آلودگی‌هایش، بهتر از حال بود که دیگر تصویری از الاغ‌سواری‌ها و بالا رفتن از سر و کول درختان کهنسال که با آغوشی باز مهمان‌نوازی می‌کردند، در ذهن‌مان نیست!​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
هنگامی که به بهشت‌خانه‌ی پدربزرگ و مادربزرگ‌ می‌رفتیم، نوازشِ دست‌های چروکیده‌ی مادربزرگ و شکلات‌های سفت و سنگ‌مانندِ پدربزرگ را می‌طلبیدیم.
اما چندی‌ست که دیگر، کم‌کم می‌شود به آن خانه‌ی قدیمی نگاهی بیندازیم.
امروز، وقتی وارد آن حجره‌ی رنگ و رو رفته‌ی بازی‌های کوکانه‌ می‌شویم، به سمت دو فرشته پرواز نمی‌کنیم تا در آغوش‌شان رها شویم و وجودمان را سرشار از محبت‌های بی‌کران‌ خود کنند.
حال دیگر مسیرِ راهِ ذوق و شوقِ کودکی، به این طرف‌ها نمی‌افتد!

​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
اما گویی همه‌ی آن خوشی‌ها فرجام یافته‌اند و ما مانده‌ایم و کاش گفتن‌هایی که آزردگی را بیشتر به رخسارمان می‌کشد...!
ای‌کاش هیچ‌وقت شن‌های ساعتِ شنیِ کودک بودن تمام نمی‌شد!
کاش تمام نمی‌شد و در دریای اجبارهای روزمره‌مان غرق نمی‌شدیم.
ملالت سر به جانمان نمی‌گذاشت و چشمان‌مان را با رنگ قرمز، رنگ نمی‌زد! ​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
اما در این میان، یک «ای‌ کاش» دیگر به کاش‌هایمان اضافه کنیم.
کاش به فرزندان‌مان بیاموزیم که هرچقدر روزگار سنگ جلوی پایشان انداخت، باز هم به خاطر داشته باشند که در زندگی، آن حس کودکی را همیشه همراه خود داشته باشند، شاید به کارشان آمد!

اتمام آمال کودکی، 1401/5/31♡​

 

[SparK]