کامل شده مجموعه دلنوشته‌‌های پسرک مطرب | زهرا صالحی(تابان) نویسنده انجمن یک رمان

[Taban_Art]

***
باز شب خرامان‌ خرامان خود را در پهنه‌ی آسمان جا می‌کند.
صبح رفته. تاریکی خیمه زده است بر در و دیوارِ این شهرِ غریب... .
باران فرز و چابک، قطره‌هایش را به حراج گذاشته،
آن‌ها را همچون نقل و نبات می‌پاشد به تنِ شیشه‌ایِ پنجره.
فریادِ باد، گویی رازی رندانه در سر دارد که این‌گونه در سکوت می‌وزد.
پسرکِ عاشق گیتارش را برمی‌دارد و پشتِ پنجره می‌نشیند.
می‌نوازد و می‌نوازد... .
در انتظارِ قطره شبنمی که در نهایت به او صبح بخیر بگوید!

 

[Taban_Art]

***
سازِ دلِ پسرک آهنگ فروش، کوک شده است برایِ دلبری‌هایت.
دست‌هایم آن‌طور که بر تنِ نحیف و حساسِ ساز می‌رقصند،
آوایِ گوش‌نواز و قدیمیِ دوستت دارم تو را می‌نوازند.
سرودِ عاشقانه‌ی تو را تمامِ رگ‌های قلبم، بیت به بیت می‌سُراید... .
صدایِ گام‌هایت،
آخ!
صدایِ گام‌هایت... .
عجب سمفونی زیبایی شود امروز... .

 

[Taban_Art]

***
شوقِ دیدنِ اتفاقیِ تو وقتی که از کنارِ ترافیک سنگینِ روبه‌رویم می‌گذری،
روحم را به وجد می‌آورد.
چنان که گلِ در حالِ مرگ را باران... .
چنان که کودکِ گم‌شده در بازار را دیدنِ لبخندِ مادر از دور... .
چنان که قهر را آشتی... .
چنان که سردیِ رابطه‌ای را گرمای تسلی دادن... .
این روزها اتفاقی از کنارم گذر کن که این دل را دیگربار شوقِ پرواز است.

 

[Taban_Art]

***
ای سازِ غمگینِ من!
آوازِ مرغ‌های بهاری را شنیده‌ای؟! قناری‌ها را چطور؟!
هیچ خبرت هست که دل از دستِ دلبر رو به کدامین سو گریخته؟!
آیا می‌دانی وقتی تو همراهِ منی، دل در سینه‌ام نیست و همراهِ اوست؟!
گناهی نداشتم اما دل می‌گوید من مقصر بودم که رفت... .
تو چه؟! تو نیز هستی؟!
بیا... بیا و کمی شاد فریاد کن ای ساز دهنیِ کوچکِ من!
بیا و این‌بار، بانگ شادی برزن.
خدا را چه دیدی... شاید شنید و دلِ وامانده‌ی ما را پس آورد!

 

[Taban_Art]

***
کمی طراوت خودش را چاشنی سکوت شب‌بوها کرده.
هوا ذره‌ای دل به نسیم داده.
برگ‌ها همراه ریتمِ زندگی می‌رقصند و قاصدک‌ها مشغول شاباششان هستند.
منِ تنها سازی در دست گرفته‌ام.
می‌خواهم برای این ضیافتِ زیبا، نغمه‌سرایی کنم.

 

[Taban_Art]

***
گل‌های اسطوخودوس هنوز در لابه‌لای باغ خودستایی می‌کنند.
آفتاب کمی کم‌رنگ‌تر شده
و باد سخت‌تر سرش خلوت می‌شود
تا یک نوک‌پا بیاید و قدم‌رنجی کند،
با گوش سپردن به سازِ کوکی‌ام از نامیدی ایمن شود
و دگربار، تن به سیاحت دهد.
این روزها تنهاترین فرد منم!
بی‌حد و مرز سرم را فرو کرده‌ام در لاکِ خود
جان می‌دهد پرسه زدن در جایی که می‌دانی
هیچ‌کس حواسش به تو نیست... .

 

[Taban_Art]

***
من می‌نوازم از برایِ تو دلبرِ مو خرمایی
چند روزی کنار پنجره‌ی خانه‌ی روبرو کم پیدایی
دلِ ما رفته برایت تو ولی ساز مخالف نگذار
قلبِ ما رفته پی کارِ خودش بهانه‌ام وا نگذار
می‌شود ازتو بخواهم که مرا شعر کنی؟؟
یا که زنجیر زده از پی خود ساز کنی؟!
می‌شود صفحه به صفحه تو بخوانی مرا
من ز شوق این همه خوبی بکنم دست به سوی تو دراز

 

[Taban_Art]

***
برای بلندی سازهای عاشقانه‌ام برای تو، کوتاه آمدم زندگی را.
شناگر ماهری نشدم؛ زیرا دلم هوای پیچ و تاب خوردن در دریای خیالت را خواست.
شب را دوست دارم و روز را نه. خاطرم هست تعریف کردی به آفتاب روز حساسیت داری.
وای به حالِ این خوشحالیِ من برای تو،
وای به حالش اگر با صدای خنده‌هایت به کج‌خلقی بَدَل شود!
می‌کُشم حال بدم را گر
بخواهد با صدایِ خنده‌ات
بیدار شود!
صدای خنده‌های نابت،
حتی اگر با دیگری باشد!

 

[Taban_Art]

***
پایانِ این ساز کجاست؟!
خودم هم نمی‌دانم.
هر بار یکی جدید را پیشکش چشمانت کنم،
باز هم با خودم می‌گویم کم است!
سازِ ناقابلِ من که حریفِ نازِ چشمانِ تو نمی‌شود!
باید برایت نواخت آوای زیبایی را... .
شعر سرود و... .
راست بگویم خیالِ تو از سرِ من که فکر نکنم
اما از سرِ سازهایم و نغمه‌هایم نیز، افتادنی نیست!

 

[Taban_Art]

***
تو نیستی و درِ تمام سینماهای این شهر، تخته است.
کافه‌ها بلوا به راه انداخته‌اند و چیزی جز قهوه‌ی تلخ نمی‌فروشند.
گل‌های صدهزاریِ پارک را پولی کرده‌اند؛
هر چه اشکِ بیش‌تر، شاخه‌ای بیش‌تر.
وقتش است من هم بگذارم روی چشمانم
نقابِ جورپیشه‌ی دهر را... .