کامل شده مجموعه دلنوشته‌‌های نغمه مونس | دومان کاربر انجمن یک رمان

[دومـان]

***
برف که می‌آمد، نظر دنبال روی گشاده‌ی خورشید بود که باز، باز شود.
مادر چقدر حرص بر سر، در باران و برف بیرون دویدن‌ها می‌خورد.
همان لحظه‌ها که بدونِ توجه به لباس‌هایِ نازک و سوزی از سرما بیرون می‌دویدیم.
از حق نگذریم، اینکه از سرما بر خود بلرزی لذتی داشت، که دلی شیشه‌ای و نگران مانعش میشد.​

 

[دومـان]

***
دیده‌ای؟
از دیوار‌های خانه می‌توان خاطرات کودکی، که می‌بارد و بر مغز نم می‌دهد را حس کرد.
در بعضی مواقع، می‌خواهی حس کنی ولی انگار هیچ چیز وجود ندارد، آن زمان حتی آدم گاری‌ای را می‌طلبد که با آن عازم محله‌ای آشنا شود... .​

 

[دومـان]

***
خواهر و برادر را می‌توان در کلمات زیادی معنی کرد.
همان‌ها که گاهی نمی‌شد تفاوتی بین‌شان با تام و جری پیدا کرد!
مگر می‌شود هم خون خود را فراموش کرد؟ آنها جایی مخصوص را از این تن برای خود کنار می‌گذارند.​

 

[دومـان]

***
صدای در خانه، ناقوسی بود که خبر از جنگ نمی‌داد‌؛ بلکه مژدگانی خوراکی‌ای را داشت که دیدار پدر لازمه‌اش بود.
کوچک بود، گاهی در اندازه‌ی شکلاتی کوچک... ولی گویای حسی بود که انگار از خورشید استخراج شده... .​

 

[دومـان]

***
خیلی‌ها قصدشان از رسیدن دست به بچه‌های فامیل، این است که خفه‌شان کنند، مگر شما بازی‌هایی که می‌کردید را به یاد ندارید!
وقتی با ذوق به خانه مادربزرگ و انبوه جمعیت خیره می‌شدیم تا هم‌بازی‌هایِ همیشگی را به گوشه‌ای خلوت برای دویدن و آتش سوزاندن بکشانیم.
البته تمام این‌ها وقتی بچه‌های کوچک‌ سراغ وسایل بروند پر می‌کشد!​

 

[دومـان]

***
گاهی در فکر‌های بچه‌گانه، خانه‌ی مادربزرگ خانه‌ی رویاها می‌شد، به همان اندازه گرم و بزرگ!
همه تنها دنبال بهانه بودند، که دوباره به آغوش پر چین و چروک آن خانه برگردند.
در پس‌اش انگار با بالا بردن صدای مولودی، هم‌زاد پنداری زوری‌ای را به سوی همسایه‌ها روانه می‌کردیم.​

 

[دومـان]

***
زده شده و دنیای خاکستری مجازی را ترجیح می‌دهیم؛ ولی هنوز هم خر پدر مادرها برو دارد، وقتی می‌گویند (بپوش روز اول عید باید خانه‌اش باشیم...) البته سخت می‌توان ذهن را از کاسه‌های شکلات و آجیل مادربزرگ به سمتی دیگر سوق داد.
درست همان آجیل‌هایی که با وجود چشم غره‌های مادر، مغزهایش را به تاراج می‌بردیم.​

 

[دومـان]

***
عیدی‌های مادر بزرگ بوی آشنایی را می‌داد، ترکیبی از حس پول نو و نبود پدر بزرگ بود.
اما هنوز در کَتم نمی‌رود، چرا طالع بعضی‌ها اسکناس پنجاه تومانی و سهم ما پانصدی‌های قدیمی میشد؟
ما مگر دل نداشتیم؟!​

 

[دومـان]

***
پول، پول است؛ ولی عیدی‌ها که جمع می‌شد، حس دریافت مزد کار نکرده را داشتیم.
حتی برای خودمان برنامه‌ی جمع شدنشان را «فلان مقدار که از عمو بگیرم، می‌توانم فلان چیز را بخرم» می‌چیدیم؛ امان از هنگامی که یکی خساست را چاره کرده و قصد عیدی دادن نداشت، گویا با گرزهایی در دست به سمت کاخ آرزوها تاخته بود.​

 

[دومـان]

***
پدر من، بیشتر وقت‌ها سرم را شیره می‌مالید!
عیدی‌هایی بود که با فلان چیز گول میزد و می‌گرفت. به محض فهمیدن کینه‌ای عمیق به وجود می‌آمد، اما به اندازه تاره مویی بیش نازک نبود.
گویا در عید بانک‌شان بودیم... هی از اسکناس‌های نو که به زور از لای قرآن کش می‌رفتیم، بر می‌داشتند!
می‌گویند: (دزد که به دزد بزند، شاه دزد است)، البته در مواقعی حکمش این است که خودمان پول‌ها را تسلیم نکرده باشیم.​