کامل شده مجموعه دلنوشته‌‌های آمال کودکی | مهشید شکیبائی کاربر انجمن یک رمان

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
با خنده‌هایی که بیشتر به نعره شبیه بود، می‌دویدیم و غرولند‌های مادر مهمانِ گوش‌هایمان میشدند… اصلا انگار، لحظه‌ای که به شیطنت مزین نبود، زندگی نمی‌کردیم.
اما حالا، این‌ها برایمان فقط خاطره‌هایی شده‌اند که گه‌ گاهی یادشان می‌کنیم و می‌توانند حداقل لبخندی کم‌رنگ را به لب‌هایمان هدیه دهند. ​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
و حالا، این بزرگ شدن است، که دل‌خوشی‌های ما را قتل‌ عام می‌کند و گرده‌ی رویا را از اندیشه‌هایمان پاک می‌کند.
شاید، ما نباید می‌گذاشتیم خیال‌پردازی‌های پرشگفتِ ما را فراموشی به بند بکشد و آنها را شکنجه دهد.
کاش همیشه همانطور کوچک و ساده می‌ماندیم!​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
همان‌طور که سن‌مان بالاتر می‌رفت، بیشتر سربازان بزرگ شدن سلول‌های مغزمان را تصرف می‌کردند.
تا جایی که دیگر... ما کاملاً بزرگ شدیم و مشکلات نیز، پا به پایمان بزرگ شدند‌.
وقتی که دیگر، یادمان رفت پریان همیشه مانند محافظی همراهمان هستند... . ​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
فارغ از تمام مشکلات جهان بودیم!
شب‌ها، خوابی فارغ‌بال داشتیم و هیچ دغدغه‌ای نبود که میزبان سرآسیمگیِ اندیشه‌هایمان باشد.
زندگی را همچو گِل‌بازی‌هایمان، هرطور که می‌خواستیم شکل می‌دادیم و اوج خلاقیت را در آن به کار می‌بردیم.
​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
در مهمانی خیالیِ خود، چایی را می‌نوشیدیم، که طعمش از زندگی و نشاط بود.
طعمی که هرگز نچشیدیم، اما آن را تا پیش از بزرگ شدن، با ذره‌ذره‌ی وجودمان احساس کردیم!
ولیکن اینک، هرروز مزه‌ی گس درد را درون خویش، قبول می‌کنیم و آن را به خوبی پرورش می‌دهیم. ​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
دست‌های دوستان‌مان را در دست‌های سرشار از مهرِ خود می‌گرفتیم و شعر شعف و شادمانی بر زبان می‌نشاندیم.‌
در مکانی که ما حضور داشتیم، تنها آوای خنده‌ بود که طنین‌ می‌انداخت و نوازشگر گوش‌هایمان می‌شد.
نه مانند امروز، که نه آن‌ آواز‌های شادمانی از ژرف‌های قلب‌مان بالا می‌زنَد، نه پژواک خنده‌هایمان دلِ آسمان را می‌بَرَد!
​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
نقاشی‌هایمان...!
نقاشی‌هایی که در آنها مهربانی را زنده می‌کردیم.
همیشه در آن تصویر‌های کج و معوج، در آسمان‌های آبی‌‌اش محبت پرواز می‌کرد و چراغِ خانه‌ی رنگین‌ کمانی‌مان با نور شفقت روشن بود؛ چیزی که شاید اکنون، وجود نداشته باشد!​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
زندگی را با لذت در آغوش می‌گرفتیم و لبخند به رویش می‌پاشیدیم.
در لحظه‌لحظه‌مان جامِ خوشی را بر سر می‌کشیدیم و م**س.ت‌وار بر جهان می‌خندیدیم!
اما دیگر بزرگ شده‌ایم و آن حالِ سرمستانه نایاب شده است.
بزرگ شده‌ایم و دیگر به روی گیتی نمی‌خندیم تا به رویمان بخندد، دیگر بزرگ شده‌ایم...!​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
هنگام درد نیز، خط قرمز لب‌هایمان خنده‌وار کش می‌آمد!
وقت گریه، در راهِ سیل اشک‌هایمان رودخانه‌ی لبخندمان خودنمایی می‌کرد و بی‌سبب می‌خندیدیم.
انگار تا قبل از اینکه اینطور پکر بشویم، تنها یاد داشتیم بخندیم!
وقتی زمین می‌خوردیم، از دردی که وجودمان را به بند کشیده بود، اشک‌هایمان جاری می‌شد، اما نمی‌دانستیم چرا مصادف با گریه‌هایمان، لبان‌مان به خنده آغشته می‌شود!​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
ما این فردی که بغض در گلویش اسیر شده و برای رهایی به قفسش چنگ می‌‌زند نبودیم.
هرگز، بخاطر رها شدن از این بغض به پتویمان پناه نمی‌بردیم و خونِ آن زندانی که زیر پناه‌گاه‌مان به قتل رساندیمش از چشمانمان جاری نمی‌شد!
با بزرگ شدنمان، قاتلِ خیلی بغض‌ها نیز شدیم...!​