کامل شده مجموعه دلنوشته‌‌های رویای وارونه | mohamad_h کاربر انجمن یک رمان

[مَمّد]

***​

- ما که یک‌دیگر را دوست داشتیم، هیچ‌گاه نفهمیدم چرا برای هرچیز بی‌اهمّیتی دعوا می‌کردیم؟
- اطمینان داری؟
- به چه؟
- که او هم دوستت داشته است؟

 

[مَمّد]

***
اگر من صیّاد باشم و خشابِ سلاحم پر از واژه‌ی دوستت دارم،
روزی در آستانه‌ی شلیک به قلبت، لحظه‌ای تردید کردم،
مبادا که خطا کنم!
پژواکِ صدای تیرِ شکارچی دیگری، تردیدِ مرا بلعید‌...
رفتنت تند و تیز بود،
اشکِ کلمات را درآورد،
دستِ دوستت دارم را برید!
با دقّت که بخوانی می‌فهمی،
هر چند ناقص؛
امّا همچنان در این چند سطر، تو را دارم... .

 

[مَمّد]

***
صِدای سکوتِ سیاهت،
سِلاحِ سَهمگینی‌ست...
سماع آن،
چه ساده سماوات را سِحر کرده...
سَحرگاه،
ستارگان برای ستایشِ صورتِ سرخ و سفیدِ توست که پلک می‌زنند!

 

[مَمّد]

***
کاش می‌شد از شما،
شکایت پیشِ کسی بَرَم؛
امّا ترسم از آن است؛
چون وصف شمایل با‌شکوهت را از مردم شهر بشنود،
شدیداً محکومم کند.

 

[مَمّد]

***

آخرین جمله‌اش آن‌قدر تلخ و سوزنده بود که قند از خجالت آب شد:
- به اندازه‌ای که دوستم داری، دوستت ندارم!
با یاد تمام آن «من بیشترهایی» که حواله‌ام کرده بود گفتم:
- امّا من زمانی که به یادت نباشم، یوم‌الحساب است. آن هم برای محاسبه‌ی سنگینی تعداد روزهایی‌ست که در انتظارت می‌گذرد.​

 

[مَمّد]

***
تیرِ تیزِ توجّه‌ت،
کنج لبم را به عقب راند و مسبّب تسریعِ تبسمم گردید.
تناقضی‌ست تاریخی،
صدایت،
تپانچه‌ای‌ست با ماشه‌ای از جنسِ تار، شلیک که می‌کنی،
زنده می‌شوم!
طبیب تشخیص تب داد،
تمنّای تیمار تو دارم!
در این تئاتر تخیلی که در تجسمم برپاست،
لااقل تظاهر کن دوستم داری!

 

[مَمّد]

***
آینه در دست، با اشاره‌ای به چهره‌اش دم زد:
- همچو رودخانه‌ای خشک‌شده، هر چین آن، چوب خطی به یادگار از ماهیانِ مُرده‌ است.
آینه را از او گرفتم و گفتم:
- فراقِ عشق، شورِ شیرینی‌ست. اشک می‌ریزی و این شوریِ بارانِ چشم‌هایت است که قحطی به شهرِ گونه‌ها زده!
- عجب نمک‌نشناسی!
- کدام یک؟ یار یا گونه؟
- هردو!

 

[مَمّد]

***

در هیاهوی جمعیت و ساز، تارِ مویی را از جلوی دیدگانت کنار می‌زنی و تا پشت گوش‌ها بدرقه می‌کنی...
پلک برهم می‌گذاری، آرزویت را زمزمه می‌کنی و سپس روشنایی را از شمع‌های روی کیک می‌دزدی.
تار موی بازیگوش، بارِ دیگر، از محبس فرار کرده و به گردیِ شیشه‌ی عینکت سلام می‌کند؛ اما من در تاریکی شب، تکیه به دیوار می‌زنم، دست‌هایم را شبیه به هندوها روی هم می‌گذارم و دعا می‌کنم:
- کاش... کاش آرزوی امشبش، دیدار دوباره با من باشد!
سپس آهسته می‌گویم:
- به‌دنیا آمدنت مبارک، دور‌ترین نزدیکِ من!​

 

[مَمّد]

***
حواسم را دزدیدی،
آدمِ تو شدم...
تو خود، زمستانی!
هر بار که قصد داشتم نزدیکت شوم،
یخ زدم...
گاه آن‌قدر تلخی که قندِ خون اطرافیانت می‌افتد؛
ولی برای من، کمی از آن نگاه‌ گذرایت، یخ در بهشتی‌ست که تا مغز سرم را خنک می‌کند...
زمان زمام ندارد،
بیا تا زلفی باقی‌ست،
و در هم‌نشینی با سرمای نبودنت،
به رنگ برف درنیامده...

 

[مَمّد]

***
عشق...
آن چندضلعی کوچکِ کنجِ قلب،
که هر ضلع آن دری به سایر اضلاع دارد...
با نخستین نگاهت،
تمام درها‌ قفل شدند!
سال‌ها به دنبال راهی برای بازگشایی آن گشتم،
غافل از آن که کلید،
در قلب تو بود...
در هر کلام،
هر نفس،
و آغوشت...!
آغوشِ تو،
آن‌جا که واژگانِ لکنت‌گرفته،
تسلیم شده و عشق آغاز می‌شود...

​