کامل شده مجموعه دلنوشته‌‌های نغمه مونس | دومان کاربر انجمن یک رمان

[MOBlN]

***
حال و هوا، ندا‌ها و روضه‌هایی که تا آخرین خانه‌ی محله را نیز در بر می‌گرفت.
ذهن بچه چقدر با بزرگسال فرق می‌کند، کودکی فقط در انتظار جمعیت و بسته‌های شمع بود که منتظر می‌ماندیم؛ ولی اکنون به عشق هوایش... .
رسیدن محرم را با بوی غذای گرم به خوبی می‌توانستیم احساس کنیم، غذایی که گاهی باید فرز می‌بودی تا به تو برسد.
ما که نمی‌دانیم، خدا داند که‌ چه کسانی در همین محرم به هم رسیدند... !
گذر عمر را می‌شود با تقویمی حسینی نیز حساب کرد.​

 

[MOBlN]

***
اولین‌ها همیشه ماندگار و شیرین‌اند، حتی اگر پایانی خوش نداشته باشد.
حکایت تصویری بر دیوار، نخستین کار حرفه‌ای نقاش که با وجودی پر از ایراد ولی زیبا است.
اولین داستان نویسنده، پر از نقصی ولی دلنشین... یا مَثَل اولین تجربه‌ی مادر یا پدر شدن!​

 

[MOBlN]

***
چه سریع زمان گذشت، از اولین دیدار دوستی‌های چند ساله... .
مهم مکانش نبود، بلکه نتیجه‌ای بود که محرم دل‌ها شد.
آخر مگر می‌شود یک هم‌جنس که خونِ در رگ‌هایتان یکی نیست، تو را تماماً تحمل کند!
درست در این زمان است که می‌شود، (دوستی) را (پاک) خواند، وقتی فرشته‌ای برای نجات از تنهایی را کنارت داری.​

 

[MOBlN]

***
دل هوای تازه می‌طلبد، هوایی همراه با سوز که تن را بر خود ‌بلرزاند.
دل گردشی شبانه با اتومبیل می‌خواهد،
از همان دو نفر‌‌ها که «پدر و دختری» بود.
شاید ترس داشت، از نوع نگاه‌های تحقیر آمیز مردم... ولی ارزشش بیشتر از مهم قلمداد کردن آن‌ها است.
جاده درون فریاد‌های سکوت آرام گرفته، شاید باید فقط روح را به دست نوازشگر باد سپرد... .​

 

[MOBlN]

***
مثل نقش خانه‌ها، خیابان‌های یادمان‌ها نیز یک شکل نیستند.
هر یادبودی گاه منبعش چیزی است که در پایان بر شخصی می‌رسد.
«هر کس درد خودش را دارد» شعار نیست، بیانش تلخ است؛ ولی تا چیزی را از دست ندهی وجودش را حس نمی‌کنی.
سخت است، جای خالی دستان پدر بر موهای آشفته یا رخساری که دیگر قابل نظاره نیست... !​

 

[MOBlN]

***
وقتی کسی با تمام وجود می‌خواهدت و زمان طلا فامَش را تقدیمت می‌کند، شده دو دستی نیز نگه داری، نگذار برود.
شاید برود و پایانش یک هاله در انتهایِ سیاه‌چاله‌ی ذهن باشد، ولی خدا به کسی که لایق فرشته‌اش نیست، دوباره نمی‌فرستد.
اصلاً چرا باید بگذاری برود، مگر دنبال قرص برای دل زخم دیده نبودی؟​

 

[MOBlN]

***
خاطرات خوب زیاد هستند، ولی سد‌های بی‌شماری جلوی‌ آن‌ها صف کشیده‌اند تا پنهان بمانند.
به قول جمله‌ی معروف «دنیا دو روز است» باید گذشته را رها کرد و کناری پرتش کرد.
آینده‌ای که از وجودش اطمینان نیست چه می‌خواهد، توشه‌ای که در هوا بماند یا درون گور برود؟
سد شایدها را بکشن، در انتهای جاده لبخندی از شیرینی‌های روزگار انتظارت را می‌کشد.

پ.ن: می‌دانید... لبخند بر لبِ کسی آوَردن خیلی ساده‌ است، به سادگیِ یک حرف، شاید کوچکیِ یک حضور و کمی وقت گذاشتن!​

 

[HAKIMEH.MZ]