کامل شده مجموعه دلنوشته‌‌های رویای وارونه | mohamad_h کاربر انجمن یک رمان

[مَمّد]

***
با هر لبخندش،
طعنه‌ای به مونالیزا می‌زند،
و آوایَش آدمی را مدهوش می‌کند!
گفت:
- عاشقی! عشق چون پرده‌ایست برای چشم، که جمال معشوق را بسانِ سیمای بهشتی می‌کند...

 

[مَمّد]

***
جانان،
کرونا در چینِ زلفِ تو ریشه دارد!
همان‌جا که قلب،
بی‌اختیار،
در ستایش زیبایی‌‌ات،
می‌ایستد!

 

[مَمّد]

***
فکرِ تو،
مانند گلوله‌‌های تفنگ ارتش دشمن بود.
و من هر بامداد،
در میدان خاطرات،
تیرباران می‌شدم!
دیشب شلیک کردی؛
ولی با سلاحی غیر مسلح!
من متعجّب از کشته‌نشدن،
حیران از محوشدن خیالت،
دست در دست آن مه صبحگاهی... .

 

[مَمّد]

***
- اطمینان دارم که نبیره‌ی همان بانویی هستم که جناب حافظ قصد داشت برایش سمرقند و بخارا را فدا کند!
- شاید؛ امّا من از نوادگان فرهادِ کوه‌کَن نیستم که خام دروغ‌های شیرینت شوم!​

 

[مَمّد]

***​

کهنسالی در میان جمعی از جوانان بود و گَه‌گُداری اِشکال برخی سخنان را تصحیح می‌کرد.
نوبت به جوان‌ترین آن‌ها رسید. گفت:
- رابطه‌ای درست است که عاشق و معشوق نداشته باشد! وقتی یک نفر عاشق باشد و عشق بورزد، دیگری فقط معشوق باشد و آن را دریافت کند، عاقبتش خوش نمی‌شود! باید هردونفر هم‌زمان هم عاشق باشند و هم معشوق. زمانی که دوست داشتن از دو سمت باشد، دیگر کم پیش می‌آید که در هرلحظه، نگران افکارِ طرفِ مقابلت باشی.
به پیر نگاه کردند تا صورتِ سخنِ جوان را با کلامی اصلاح کند؛ اما پیر از جا برخاست و رفت.
در میان راه دیده شد که عینک از چشم برداشت و با گوشه‌ای از آستین پیراهنش، خاطرات سال‌های جوانی را از چشم‌هایش پاک کرد.

 

[مَمّد]

***
برایم نوشت:
«دوستت دارم».
حروف، کلمات و جمله‌اش، متعفن، کثیف و دروغ بود.
نوشتم:
«چه‌گونه می‌گویی دوستت دارم، وقتی باعث می‌شوی در کنارت، بیش از گذشته، احساس تنهایی کنم؟»
اندکی مکث، نگه‌داشتن انگشت سبابه روی دکمه‌ی حذف و نگاشتن مجدد:
«همچنین!»

 

[مَمّد]

***
موسیقی موردعلاقه‌ام،
همان است که مرا به یاد تو بیندازد.
فیلم محبوبِ من،
آن است که در کنار تو ببینم.
رنگ مطلوبم،
رنگ گیسوانت است.
آرامش نگاهت را فقط در جنگل‌های گیلان می‌توان یافت...
چهره‌ات ارزشمندترین تابلوی نقّاشی در این خانه‌ است.
همه‌ی این‌ها بهانه است برای این که بگویم،
حضورت همانند گنجی‌ست که زندگی‌ام را دگرگون می‌کند... .

 

[مَمّد]

***
- چه می‌کنی؟
- رویا می‌بافم!
- که چه شود؟
- که بیندازمش دور تو و بکشانمت پیش خودم!
- چرا؟
- چون دوستت دارم!
- گفتن جمله‌ی دوستت دارم، مثل عطسه‌‌کردن اژدها می‌ماند! بعد از گفته‌شدن، دیگر نمی‌شود با عواقبش کاری کرد...

 

[مَمّد]

***
شبی مشغول نامه‌نگاری اینترنتی با شخص دیگری بود. تصمیم به ضبط صدا گرفت:
- دوستت دار...
با دست جلوی دهانش را گرفتم.
خشمگین داد زد:
- چه می‌کنی دیوانه؟
گفتم:
- می‌دانی هرگاه به یک آدم می‌گویی دوستت دارم، تا چه میزان برایت مسئولیت دارد؟
- مثلاً چه؟
- مانند آن که شانس دوست‌داشتن من را از دست می‌دهی!
خندید و مجدداً مشغول نوشتن شد.

 

[مَمّد]

***
گفت:
- برایم دلیلی آور تا بمانم!
گفتم:
- چیست بهتر از آن که حس می‌کنم تمامِ جورِ زیبایی جهان، روی دوش توست؟ بعد از رفتنت، خورشید به شوقِ دیدارِ چه کسی سر از بالینِ کوهستان بلند کند؟
صدایت بالِ پرواز است؛ با هر کلام، مرا به رضوان، نزدیک‌تر می‌کنی و بِالعکس، سکوتت، عذاب‌النّار است!
در نهایت، ماندنی که برای آن دنبال بهانه باشی، دیر یا زود، به نبودن تبدیل می‌شود.​