مشاعره مشاعره با اشعار مژگان عباسلو

[فلورا.]

دمپایی ام همیشه مگر تا به تا نبود
حالا مرا دوباره به خاطر می آوری

ما سالهاست بی خبر از هم گذشته ایم
هریک بزرگ تر شده در چشم دیگری

یک عمر بذر کینه در دل کاشت اما
عشق تو توفان بود و زد بر هرچه کشت است…
•
تنها نمی‌ماندی نبودم، برکه‌ی من!
دنیا پر از ما جوجه‌اردک‌های زشت است

 

[m.sina]

یک عمر بذر کینه در دل کاشت اما
عشق تو توفان بود و زد بر هرچه کشت است…
•
تنها نمی‌ماندی نبودم، برکه‌ی من!
دنیا پر از ما جوجه‌اردک‌های زشت است

تو هم مثلِ باران كه نفرين شدست
بيايی زيادی ، نيايی كمی

جهان ابرِ خاموش و بی حاصليست
بگو باز باران بگو نَم نمی

 

[فلورا.]

تو هم مثلِ باران كه نفرين شدست
بيايی زيادی ، نيايی كمی

جهان ابرِ خاموش و بی حاصليست
بگو باز باران بگو نَم نمی

یک روز می‌آیند زن‌ها کِل‌کشان، خندان
داماد می‌بوسد عروس گیج کم‌رو را

یک حلقه از خورشید هم حتی درخشان‌تر…
ای کاش مادر بود و می‌دید آن النگو را

 

[m.sina]

یک روز می‌آیند زن‌ها کِل‌کشان، خندان
داماد می‌بوسد عروس گیج کم‌رو را

یک حلقه از خورشید هم حتی درخشان‌تر…
ای کاش مادر بود و می‌دید آن النگو را

از آسمان دلش بوی برف می‌آمد
اگر سکوت نگاهش به حرف می‌آمد

زنی که ابر ِ برآشفته زیر چادر بود
دلش بهار بهار از بهارها پر بود

 

[فلورا.]

از آسمان دلش بوی برف می‌آمد
اگر سکوت نگاهش به حرف می‌آمد

زنی که ابر ِ برآشفته زیر چادر بود
دلش بهار بهار از بهارها پر بود

ﺩل بسته ﺍﻡ ﺑﻪ ﻏﻢ، ﮐﻪ ﺟﺰ ﺍﻭ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ


ﯾﺎ ﺩﯾﺮ ﺁﻣﺪهﺳﺖ ﻭ ﯾﺎ ﺯﻭﺩ ﺭفته اﺳﺖ

 

[فلورا.]

از آسمان دلش بوی برف می‌آمد
اگر سکوت نگاهش به حرف می‌آمد

زنی که ابر ِ برآشفته زیر چادر بود
دلش بهار بهار از بهارها پر بود

ﺩل بسته ﺍﻡ ﺑﻪ ﻏﻢ، ﮐﻪ ﺟﺰ ﺍﻭ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ


ﯾﺎ ﺩﯾﺮ ﺁﻣﺪهﺳﺖ ﻭ ﯾﺎ ﺯﻭﺩ ﺭفته اﺳﺖ

 

[m.sina]

ﺩل بسته ﺍﻡ ﺑﻪ ﻏﻢ، ﮐﻪ ﺟﺰ ﺍﻭ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ


ﯾﺎ ﺩﯾﺮ ﺁﻣﺪهﺳﺖ ﻭ ﯾﺎ ﺯﻭﺩ ﺭفته اﺳﺖ

تا غمت خار گلو هست گلوبند چرا
کشته‌هایت چه نیازی به تجمل دارند

همه‌ جا مرتع گرگ است به امید که‌اند
میش‌هایم که ته چشم تو آغل دارند

 

[فلورا.]

تا غمت خار گلو هست گلوبند چرا
کشته‌هایت چه نیازی به تجمل دارند

همه‌ جا مرتع گرگ است به امید که‌اند
میش‌هایم که ته چشم تو آغل دارند

دلواپس قضاوت مردم نباش، عشق
چیزی که دیر می برد از آدم آبروست
از تو جفا و قهر اگر، از من وفا و مهر
از دوستان هرآنچه به هم می رسد نکوست

 

[m.sina]

دلواپس قضاوت مردم نباش، عشق
چیزی که دیر می برد از آدم آبروست
از تو جفا و قهر اگر، از من وفا و مهر
از دوستان هرآنچه به هم می رسد نکوست

تا کی بهار باشی و پاییز بشمری
با باد برگهای گلاویز بشمری
ای سرو سربلند! تو بر شانه‌ات چقدر
گنجشک‌های از گله لبریز بشمری
من بال و پر شکسته‌ام از من بدون تو
چیزی نمانده‌است که ناچیز بشمری
شاید تو نیز عشق درخت و پرنده را
یک ماجرای تلخ و غم‌انگیز بشمری