مشاعره مشاعره با اشعار قاآنی شیرازی

[.MOON.]

دلدار بود دین و دل و طاقت و قرار
چون او برفت رفت به یکبار هر چهار

گویند صبرکن که بیاید نگار تو
آن روز صبر رفت که رفت از برم نگار

رخساره نمودی و دلم بردی و رفتی
مانا صنما از پریان داری‌ گوهر

زلف تو به روی تو سر افکنده ز خجلت
بنیوش دلیلی ‌که نکو داری باور

 

[m.sina]

رخساره نمودی و دلم بردی و رفتی
مانا صنما از پریان داری‌ گوهر

زلف تو به روی تو سر افکنده ز خجلت
بنیوش دلیلی ‌که نکو داری باور

رنج بیوقت و مرگ بی‌هنگام
پیشکار وبا و طاعون است

چون کسی بی‌محل به خشم آید
زود بگریز ازو که مجنون است

 

[.MOON.]

رنج بیوقت و مرگ بی‌هنگام
پیشکار وبا و طاعون است

چون کسی بی‌محل به خشم آید
زود بگریز ازو که مجنون است

تو را رسمست اول دلربایی

نخستین مهر و آخر بی‌ وفایی

 

[m.sina]

تو را رسمست اول دلربایی

نخستین مهر و آخر بی‌ وفایی

یارکی مراست رند و بذله گو
شوخ و دلربا خوب و خوش‌ سرشت
طره‌اش عبیر پیکرش حریر
عارضش‌ بهار طلعتش‌ بهشت

 

[.MOON.]

یارکی مراست رند و بذله گو
شوخ و دلربا خوب و خوش‌ سرشت
طره‌اش عبیر پیکرش حریر
عارضش‌ بهار طلعتش‌ بهشت

تا قبلهٔ ابروی تو ای یار کج است

محراب دل و قبلهٔ احرار کج است

ما جانب قبلهٔ دگر رو نکنیم

آن قبله ماست گرچه بسیار کج است

 

[m.sina]

تا قبلهٔ ابروی تو ای یار کج است

محراب دل و قبلهٔ احرار کج است

ما جانب قبلهٔ دگر رو نکنیم

آن قبله ماست گرچه بسیار کج است

تو را رسمست اول دلربایی
نخستین مهر و آخر بی‌ وفایی
در اول می‌نمایی دانهٔ خال
در آخر دام گیسو می گشایی
چو کوته می‌نمودی زلف گفتم
یقین کوته شود شام جدایی

 

[.MOON.]

تو را رسمست اول دلربایی
نخستین مهر و آخر بی‌ وفایی
در اول می‌نمایی دانهٔ خال
در آخر دام گیسو می گشایی
چو کوته می‌نمودی زلف گفتم
یقین کوته شود شام جدایی

یارکی هست مرا به لطافت ملکو

به حلاوت شکر و به ملاحت نمکو

 

[m.donya]

یارکی هست مرا به لطافت ملکو

به حلاوت شکر و به ملاحت نمکو

واجب نبود دل به بتی بیهده بستن
کاو را نبود شیوه بجز عهد شکستن

 

[.MOON.]

واجب نبود دل به بتی بیهده بستن
کاو را نبود شیوه بجز عهد شکستن

ندانستم کمند طالع من

ز بام وصل یابد نارسایی

برآن بودم که از آهن کنم دل

ندانستم که تو آهن‌ربایی

 

[m.donya]

ندانستم کمند طالع من

ز بام وصل یابد نارسایی

برآن بودم که از آهن کنم دل

ندانستم که تو آهن‌ربایی

یارکی مراست رند و بذله گو
شوخ و دلربا، خوب و خوش‌ سرشت
طره‌اش عبیر، پیکرش حریر
عارضش‌ بهار، طلعتش‌ بهشت