مشاعره مشاعره با حرف گ

[m.sina]

گویند بخوان یاسین تا عشق شود تسکین
جانی که به لب آمد چه سود ز یاسینی
آن دلشده خاکی کز عشق زمین بوسد
در دولت تو بنهد بر پشت فلک زینی

گوش دل می شنود آنچه که در دل باشد
عشق را زمزمه کافی ست، به آواز مگو

آتشی در دلم انداخته چشمت که مپرس
پیش من حرفی از آن خانه برانداز مگو

 

[♡°DINA°]

گوش دل می شنود آنچه که در دل باشد
عشق را زمزمه کافی ست، به آواز مگو

آتشی در دلم انداخته چشمت که مپرس
پیش من حرفی از آن خانه برانداز مگو

گر آمدنم به‌ خود بُدی، نامَدَمی
وَر نیز شدن به من بُدی، کِی شُدَمی؟

 

[بَهآرنارنج]

گاهی جرقه‌ای، جرقه ناچیزی
این اجتماع ساکت بیجان را

یکباره از درون متلاشی می‌کرد
آن‌ها به هم هجوم می‌آوردند

 

[m.sina]

گاهی جرقه‌ای، جرقه ناچیزی
این اجتماع ساکت بیجان را

یکباره از درون متلاشی می‌کرد
آن‌ها به هم هجوم می‌آوردند

گیرم که به دریا نرسیدی چه غم ای رود
خوش باش که یک چند در این راه دویدی

ای نی چه کشیدی مگر از خلق که هر دم
ما آه کشیدیم تو فریاد کشیدی

 

[.MOON.]

گیرم که به دریا نرسیدی چه غم ای رود
خوش باش که یک چند در این راه دویدی

ای نی چه کشیدی مگر از خلق که هر دم
ما آه کشیدیم تو فریاد کشیدی

گاهی به جوی دوست چو آب روان خوشیم

گاهی چو آب حبس شدم در سبوی دوست

گه چون حویج دیگ بجوشیم و او به فکر

کفگیر می زند که چنینست خوی دوست

 

[m.sina]

گاهی به جوی دوست چو آب روان خوشیم

گاهی چو آب حبس شدم در سبوی دوست

گه چون حویج دیگ بجوشیم و او به فکر

کفگیر می زند که چنینست خوی دوست

گر من از طعن رقیبان تو اندیشه کنم
کی توانم روش عشق تو را پیشه کنم

من که در خلوت دل با تو هم آ*غو*ش شدم
دگر از سرزنش غیر چه اندیشه کنم

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

گر من از طعن رقیبان تو اندیشه کنم
کی توانم روش عشق تو را پیشه کنم

من که در خلوت دل با تو هم آ*غو*ش شدم
دگر از سرزنش غیر چه اندیشه کنم

گر نمي کوشي به درمانم به آزارم مکوش
مرهم دل نيستي، بر سينه پيکاني چرا

 

[m.sina]

گر نمي کوشي به درمانم به آزارم مکوش
مرهم دل نيستي، بر سينه پيکاني چرا

گه خیال روی او گاهی خیال خوی او
در سر شوریده عشق بهشت و نار هست

هم دل و هم جان فداکن یار هم جان و دلست
جان بر جانان فراوان دل بر دلدار هست

 

[Sharif]

گر نمي کوشي به درمانم به آزارم مکوش
مرهم دل نيستي، بر سينه پيکاني چرا

گویمت چندی ز بی‌مِهریِ یار
که دل را پر خون کرد و چشم را اشک بار

 

[Sharif]

گه خیال روی او گاهی خیال خوی او
در سر شوریده عشق بهشت و نار هست

هم دل و هم جان فداکن یار هم جان و دلست
جان بر جانان فراوان دل بر دلدار هست

گه جنون عشقِ او گه خمار بوی او
دل را به حاشا می‌کشد هردم نسیم عطرِ او