کامل شده مجموعه دلنوشته‌های مرزهای لاله‌پوش | مهشید شکیبائی کاربر انجمن یک رمان

[MAHSHID SHAKIBAEI]

به نام خداوند رنگین کمان

عنوان: مرزهای لاله‌پوش
نویسنده: مهشید شکیبائی
تگ: منتخب
ویراستار: Morf
مقدمه:
انگشتانم روی نقشه می‌لغزند.
از کاسپین و جنگل‌های باران‌خورده‌ی گیلان گرفته تا خلیجِ همیشه فارس و ساحل الماسش.
انگشتانم می‌روند میان درختان افراشته‌ی بیشه‌های مازندران و نسیمی که از سمت خزر تا موهایمان قدم می‌زند. خود را در حال تماشای مهابت زاگرس می‌یابم. گویا این سرزمین از زخم‌هایش، شکوفه‌های نوبهار زاده می‌شود.

آغاز: 1402/4/5​

 

[Violinist cat❁]

•| بسم رب القلم |•


آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...​

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
پیکر ایران را بر نقشه تماشا می‌کنم.
فکرم کنار طهران، ازدحام خیابان‌هایش و عابرینی که برای رفتن عجله دارند، ایستاده است.
دلم چو گنجشکی بی‌قرار پر می‌کشد سمت چراغ‌های زرد طهران که از بام مانند دسته‌ای خورشید می‌درخشیدند.
اما گویا اندوه، حتی به ستارگان آسمان رخنه کرده، که چنین کم‌سو شدند.
حتما برایشان دشوار است از آن بالا این میدان جنگ را به تماشا بنشینند.
دل ستاره‌ها گرفته، از شهری که سرخ خون لاله‌هاست. اما شاید روزی آن‌ها هم مانند ما، به غم این خاک خو بگیرند.​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
چشم‌هایم روی نقشه از طهران تا خراسان را قدم می‌زنند.
افسوس می‌خورم که حال در گوشه‌ای از آرامگاه خیام ننشسته و چکامه‌های او را در دست نگرفتم تا شعرهایش را برایش بخوانم.
نگاهم بر تربت حیدریه می‌افتد و به یاد می‌آورم روزی را که در کنار زمین‌های بنفش گشته از گل‌های زعفران ایستاده بودم و کارگرانی را می‌نگریستم که می‌کوشیدند برای تکه‌ای نان حلال!
آنها آنقدر خسته بودند از همیشه پوییدن که دیگر جانی نداشتند برای جنگ با ظلم. خو گرفته بودند با ستمی که در خاکشان ریشه دوانده و ریشه‌کن نمی‌شود... .​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
دلم پر می‌کشد به سوی سیستان‌و‌بلوچستان و می‌ایستد در میان مردمی که دیوار‌های قلب‌شان را از صبر ساخته‌اند. همان‌ها که میان آفتاب سوزانی که در آسمان شهرشان لانه گزیده نیز، می‌جنگند برای این مرز لاله‌پوش.
و چرا دیگر از قلعه‌ی چهل‌ دختران صدای خنده به گوش دلم نمی‌رسد؟ نکند غبار غم بر دلشان نشسته باشد؟!
آه... یادم نبود که خنده‌های دختران این سرزمین را به‌ بند کشیده‌اند!​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
یادم باشد سری هم به کویر کرمان بزنم. می‌گویند شب‌ها ستارگان آنجا مهمانی می‌گیرند. اما از کجا معلوم خوشحال باشند؟ آنها فقط از جنگی که در این سرزمین برپاست به بیابان‌ها پناه برده‌اند.
حتما شهر ارواح هم دیارِ روح کسانی‌ست که ریسمان دار بر گردن‌شان بوسه زده. شاید به کلوت‌ها پناه برده‌اند تا کنار ستاره‌ها آرام بگیرند.​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
خاطرات آخرین باری که به خلیج فارس سفر کردم، همچون تابلویی بر دیوار‌های ذهنم آویخته شده‌اند. مگر می‌شود زیبایی ساحل گلگونِ جزیره‌ی هرمز را از یاد برد؟ مرا یاد خیابان‌های ایران و لاله‌های سر بریده‌اش می‌اندازد... .
حتی دلفین‌هایی که در کنار جزیره‌ی هنگام روی آب میرقصند هم مرا یاد مردم ایرانم می‌اندازد. آخر مردم من هم با غمی که در ژرف چشمان‌شان لانه گزیده نیز، می‌رقصند تا یادشان نرود آنها فرزندان این مرز هستند.​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
مسیر قلم را در جهت لرستان می‌گردانم. میخواهم به آنجا بروم‌ تا برای درختان گیلاسِ تنگه‌ی لی‌لی‌اش داستان بخوانم. بگویم از خاکی که ریشه‌هایشان در آن استوار است. اما هرچه به دنبال داستان خوشی می‌گردم تا در گوش شاخسارهایشان نجوا کنم، یادم می‌آید که این خاک تمامش درد و اندوه است‌‌ و آنها در خاکی که با غم شکل گرفته، پایدارند‌. اصلا به دالان برفی می‌روم‌. آخر آنجا تنها جایی‌ست در این سرزمین که لاله‌گون نیست.​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
خیالم به اصفهان سفر می‌کند و بر پل خواجو می‌نشیند. زیر پایم را می‌نگرم و زاینده‌رودی را می‌بینم که دیگر ماهی‌ها در آن تاب نمی‌خورند. انگار افسرده شده باشند. سی و سه پل هم دلش گرفته. بار غمی که بر شانه‌هایش سنگینی می‌کند، دارد او را می‌شکند. قلبش ترک می‌خورد از اینکه که دیگر ماهی‌ها زیر پاهایش نیستند که برقصند و او آنها را به تماشا بنشیند. ​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
چشمانم روی نقشه راهشان را به سوی همدان کج می‌کنند و خاطراتِ هگمتانه بر پرده‌ی اذهانم نقش می‌بندد. کاش بتوانم باری دیگر در آنجا به دیدار الوند بروم. بر فراز قله‌اش بنشینم و برایش بگویم از سرزمینی که بر آن پابرجاست. بگویم که چگونه آب علیصدر از لاله‌های گلوله خورده‌ی این خاک سرخ است. شاید دلش بگیرد، اما خیالی نیست! با هم می‌گرییم برای دیارِ اندوهگین‌مان‌... . ​