کامل شده مجموعه دلنوشته‌های مرزهای لاله‌پوش | مهشید شکیبائی کاربر انجمن یک رمان

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
دلم یزد و گرمایش را می‌طلبد تا سری هم به آتشکده‌اش بزنم‌. می‌خواهم آتش مقدس را ببینم و بپرسم کِی قرار است تن سرزمینم را گرما ببخشد؟ آخر این مرز سال‌هاست که سرد است! از همان موقع که شکوفه‌های نوبهارش خشکیدند و از قلب‌شان لاله دمید‌.
می‌خواهم برایم از هزار و پانصد سالی که می‌افروخت بگوید. بگوید که حال این میهنِ تنها، خوب هم بوده؟​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
نگاهم بر نقش خوزستان گره می‌خورد و فکرم میان دشت سوسن‌های ایذه قدم می‌زند. سوسن‌های قرمزی که رود کارون از کنارشان می‌گذرد و برایشان لالایی می‌خواند. حالا من می‌خواهم به جای کارون، کمی برای‌شان نغمه بخوانم.
برای‌شان از خوزستانی می‌گویم که در میان خشک‌سالی‌هایش هم سوسن‌های سرخ می‌رویند. از کیانی که رفتنش، نرگس‌های ایذه را پژمرد و رنگین کمانی که هنوز نقش لبخند او را می‌تاباند.​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
تصویر دریاچه‌ی زریبارِ کردستان، که در محاصره‌ی جنگل‌هاست در مقابل چشمانم نقش می‌بندد. تالابی که روزی آبِ شیرین از اعماق آن می‌جوشید، حالا خون است که از چشمه‌هایش غلیان می‌کند. لک‌لک‌ها هم دیگر به اینجا نمی‌آیند. آخر آنها پرندهای صلح هستند و قلب‌های کوچکشان به درد آمده از ستمی که چون پیچک دور درختان بلوطِ این سرزمین پیچیده... .​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
پیکر اردبیل بر نقشه می‌درخشد و مرا با خود به جنگل فندوقلواش می‌برد.
نفس می‌کشم گل‌های بابونه‌‌ای را که روییده‌اند تا به چهره‌ی بی‌روح و غم‌ دیده سرزمین‌شان رنگی بدهند.
به میان درختان فندوق کهنسالی می‌روم که پرندگان به آنها پناهیده‌اند. این درختان همه آشیانه هستند و خاک‌شان سال‌هاست بی‌پناه مانده. اما اینان هم غم دارند و من می‌بینم که چگونه مه‌ را فرا می‌خوانند تا بیاید و نگذارد گل‌های پامچال گریستن‌شان را ببینند.​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
پاهایم شیراز را قدم می‌زنند. می‌خواهم به باغ ارم بروم تا سروهای سر به فلک کشیده‌ای را تماشا کنم که هرچند سبز هستند، اما از درون فروریخته‌اند از غمِ آسمانِ شهرشان. قلب درختان کاج گرفته برای گل‌های باغ ارم که در انتظار بهار آزادی خشکیده‌اند.
درختان نارنج، زرد شده‌اند و و دلِ دلبری برای سروناز را ندارند. و چقدر ارم، پژمرده شده در میان اندوه‌های سرزمینش... .​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
فکرم در سودای مازندران است. به لب تالاب سرخرود می‌روم و قوهای فریادکشی را می‌نگرم که تالاب را آذین بسته‌اند. میان آسمانی که بغض دارد، فریاد می‌کشند و صدایشان در گوش تمام مازندران می‌پیچد. چرا آواز این پرندگانِ زمستان‌رنگ، چنین شنیده می‌شود اما آوای مردم فریادکشان به گوش کسی نمی‌رسد؟
افسوس می‌خورم که چرا قویی فریادکش نیستم که چنین بانگ برآورم! آخر در سرزمین من فریادها در گلو می‌میرند، بی‌آنکه بیرون بیایند و مانند این قوها پر بکشند.
​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
آذربایجان در اندیشه‌ام پررنگ می‌شود و در مقابل قلعه‌ی ضحاک می‌ایستم. قلعه‌ای که روزی حاکمی ستمگر، صاحبش بوده. شاهی که کاوه‌ای از هشترودِ این سرزمین آن را سرنگون کرد.
حالا که ضحاک دیگری اینجاست، پس کاوه‌ها کجایند؟ من فقط لاله‌هایی را می‌بینم که از خون مردم بر مرزهای دیارم روییده‌اند. ملتی که کاوه شوند و حاکمشان ضحاک، مغزشان خوراک مارها می‌شود و خونشان وضوی جلاد.
​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
از یاسوج و مهابت دنا می‌نویسم.
از خون جوشان چشمه‌ها که بر رودخانه‌ها جاری‌ست‌. او دناست به بلندی قامت صبر است و باید تاب بیاورد. اما که باخبر است از تپش قلب دنا میان سنگ و صخره‌هایش؟ دلی که اندوه سرزمینش، او را به بند کشیده.
گوش سپرده به صدای چکاوک‌ها تا شاید میان آوازهایشان خبر از پیروزی بدهند، اما تنها نوای چهچهه‌های پوچ‌ را می‌شنود. او دیری‌ست در انتظار نوید آزادی نشسته است، بی‌آنکه بداند سال‌هاست نویدی نیست که به گوشش برسد.​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
در ساحل بوشهر می‌نشینم و می‌گذارم موج‌ها مرا با خود به خلیج فارس ببرند. در ژرفای دریا، ماهی‌ها دورم را گرفته‌اند و مدام از حال سرزمینم می‌پرسند‌. اما من چه پاسخی دارم که به آنها بدهم؟ قلب‌ ماهی‌ها زیادی کوچک و شکننده است. اگر بگویم که میهن‌مان حال زاری دارد، دلشان می‌شکند. آن وقت خلیج فارس مرا می‌بخشد؟ اما قلب من نیز درد می‌گیرد از اینکه اینجا، حتی ماهی‌ها هم نگران دیارشان هستند. از اینکه آرامش در دریاهای این خاک هم اثری از خود برجای نگذاشته.​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
ایلام پر شده از عطر ارغوان‌ها و درختانی را می‌نگرم که تمامشان بهارپوش شده‌اند.
زیر سایه‌ی ارغوان‌های نوبهار می‌نشینم. می‌خواهم برایشان داستان لاله‌های واژگون ایلام را بگویم‌. لاله‌هایی که نتوانستند ظلم را ببینند، پس واژگون شدند تا جنگ را صلح ببینند و ستم را مهر. اما بیدادگری حتی نمی‌گذارد لاله‌ها وارون شوند، که چنین درحال سرنگونی‌اند. آخر در سرزمین من، وارونه دیدن هم جرم است!​