کامل شده مجموعه دلنوشته‌های به وقت لیلی | هورزاد اسکندری کاربر انجمن یک رمان

[FATEMEH.83]

به نام خداوند جان و خرد
عنوان دلنوشته: به وقت لیلی
نویسنده: هورزاد اسکندری
سطح: منتخب
ویراستار: مبینا زارع مویدی

مقدمه:
عطر حضورت را باد به گوشم رساند و ستاره صبح مسیر مشرق را برایم آذین بست!
قرار بود سری به قلب آسمان بزنم و جای پا محکم کنم برای روزهایی که گمان می‌کردم از راه می‌رسند و من هر صبح پرتوهایم را از شوق دیدارت بر می‌افشانم و هر غروب پیش از رفتن خودم را در دریاچه‌ی پشت پلک‌هایت مغروق خواهم کرد.
تو آمدی؛ اما ندیدی چشمانِ منتظرِ این خورشید بی‌قرار را و سوسو می‌زدی برای یک سلام ماه!

​

 

[.Mobina.]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[FATEMEH.83]

***
آمده بودم تا به تو خوش آمد بگویم
و چشمانم آسوده‌خاطر نفسی تازه کنند، بعد از آن همه چشم به راهت بودن.
صدایت زدم، نگاهت چکید در چشمانم و سردم شد.
انگار بهمن روی چشمانت سقوط کرده و قندیل بود که از سرتاپای نگاهت چکه می‌کرد.
و زمستان کلامت خرمنِ جانِ به ته رسیده‌ام را آتش زد، وقتی که نجوا کردی:
«- تو کیستی؟»​

 

[FATEMEH.83]

***
خورشید نگاهت را هدیه کن به من، به چشم‌‌هایم!
چشم‌هایی که بار‌‌ها نذر راهت شده‌اند تا سلامت بمانی.
حالا اما این‌گونه سرد و عاری از احساس به من چشم دوخته‌ای.​

 

[FATEMEH.83]

***
جهان لبریز بهار است؛ اما حیف که تو معنای زمستان می‌دهی.
حیف که هم‌آواز یخ‌ها شده‌ای و صدای ترانه‌‌ی سمبل‌ها را نمی‌شنوی که عاشقانه برایت می‌خوانند.​

 

[FATEMEH.83]

***
خواب از گلوی چشمان نیمه‌باز شب پایین نمی‌رود.
ماه از ابتدای شروع ضیافتش در آسمان، در چشمان غم‌زده‌ی من حل شده و کمرش خم، از به خواب رفتن ساعت درون سینه‌ام که چندی هم از کوک شدنش نگذشته بود.
اما تو جان پناه من، چه راحت به آغوش خواب رفته‌ای؛ بسان کودکی که در آغوش مادرش خزیده است.​

 

[FATEMEH.83]

***
«حقیقت تلخ است.»
این جمله‌ی معروف را تو هم شنیده‌ای؟
به گمانم کسی که این را گفت، زهر حقیقت چون قهوه‌ی تلخ در جانش رسوب کرده بود.
من حال به تو می‌گویم، حقیقت زخم خنجری است که روی قلبت می‌نشیند و روحت را همچون دلت شرحه‌شرحه می‌کند.
اکنون میان من و تو حقیقت چیست؟ این که مرا دوست نداری!​

 

[FATEMEH.83]

***
جان پناه من!
بیا از مهتاب بپرس تا بفهمی چقدر زیر نورش برایت نامه نوشته‌ام...
نامه‌هایی که هرگز پایشان به صندوق پست نرسید و رد قدم‌هایشان در یک فرسخی نگاهت هم دیده نشد!​

 

[FATEMEH.83]

***
نجواهای عاشقانه و دست نخورده‌ بی‌حد و حصری را برایت کنار گذاشته بودم...
ولیکن ببین که حالا چگونه یک به یک‌شان را به جویبار جاری شده از کنار حصار قلبم سپردم.
فقط نگاه کن که چطور هستی‌ام به هیچ می‌رود! ​

 

[FATEMEH.83]

***
از قلب ستاره خون می‌چکد و روی سرم آوار می‌شود.
نمی‌دانم چرا امشب تا این حد محزون است و خودش را مثل نوزاد به آغوش مادرانه ماه تبعید کرده است!
شاید... شاید او هم مثل من دلش شکسته است.​