مجموعه دلنوشته‌های سرسام | دیاناس کاربر انجمن یک رمان

[Kalŏn]

هوای اتاق را خفقان به دست گرفته‌بود و روحم میان هیچ گم شده بود. دستانم دیوار را می‌کاویدند، دنبال راهی برای خروج، برای نجات. اما هیچ در، هیچ پنجره‌ای نبود. حرف‌هایم در گلویم چرخ می‌خوردند و دوباره درونم سقوط می‌کردند، چون بغض‌هایی که هرگز شکسته نشدند.
​

 

[Kalŏn]

افکارم را لایه‌های پست و نژند خون در خود حل می‌کردند و چشم‌هایم انبوهی شاخه‌های خشکیده‌ی تنهایی را در خود فرو کرده بود. جوی سرخ جاری از گوش‌هایم آخرین سرود خاطرات را می‌خواند و من تسلیم دردها بودم.​

 

[Kalŏn]

رد خون را تا انتهای تنهایی‌های منحوسم کشیدم. رگ‌های خشکیده‌ی زخمی جایی میان چشم‌هایم ریشه دوانده بودند. مرا چیزی زمین نمی‌زد جز خودی که ذره‌ذره تمامش را به هیچی می‌سپرد.​