محبوب مجموعه دلنوشته‌های سرسام | دیاناس کاربر انجمن یک رمان

[Kalŏn]

مغزم به موسیقی احتیاج داشت و به همان میزان هم به سکوت. حتی نمی‌دانستم چه می‌خواهم. تنها غرق شده بودم در اجتماع ننگین سیاهی‌های مغزم!​

 

[Kalŏn]

هزار پای خشمگین منطق به لایه‌های زیرین مغزم نفوذ می‌کرد. فرو می‌رفت و یک‌به‌یک اعضایم را به یغما می‌برد و سرانجام قلبم را به همان گوشه از قفسه‌ی سی*ن*ه‌ام سپردم. تکه گوشتی بود بی‌مصرف، در طلب خواسته‌های زیاد از حد و توقعات بی‌جا!​

 

[Kalŏn]

تنها که می‌ماند، به موازات جهان افسرده می‌شد؛ موجودی خاموش، تنها و بی‌‌ذوق! دوست داشت با کسی صحبت کند، حرف‌هایش را به زبان آورد؛ اما می‌دانست مغزش تحمل فرکانس صدای زباله‌های دوپای اطرافش را نداشت.​

 

[Kalŏn]

نیمه‌های شب را به التماس از خود می‌گذراند. درست همان‌جا که هزارپای تنهایی را به دوش می‌کشید و غرق در فکرهایش، حکم اعدام خود را با لبخندی غم‌انگیز امضا می‌کرد.​

 

[Kalŏn]

تمامم را به دندان کشیدم. گوشت تنم را کَندم، استخوانم را خُرد کردم و تکه گوشت بی‌مصرف پنهان شده میان میله‌های در هم شکسته‌ی تنم را میان مشت‌های دردناکم فشردم!​

 

[Kalŏn]

اما از آنان تنفری در دل نداشتم؛ اما میل به خرد کردن انگشتان دستشان، شکستن پاهایشان و له کردن مغزشان، زیر لژ قطور کفش‌هایم، شوق و امید را در رگ‌هایم جاری می‌کرد.​