مجموعه دلنوشته‌های سرسام | دیاناس کاربر انجمن یک رمان

[Kalŏn]

چیزی جز فکر کردن نبود. سرانجام آن‌قدر در باتلاق سیاه و تاریک مغزم دست و پا زدم و دفن شدم که همان اندک نور باقی مانده در وجودم به ابدیت سپرده شد.​

 

[Kalŏn]

گوشه‌ی مغزم نشسته بود. همین‌طور که دیواره‌های مغزم را با رنگ مشکی، به ناامیدی نگارین می‌کرد، زیر لب زمزمه کرد:
- بچه بودی، نمی‌فهمیدی؛ ولی همه چیز از اول بد بود.​

 

[Kalŏn]

اما به سختی نفس می‌کشیدم و پنجه‌های دستانم به دیوار سرد و گچیِ اتاق کشیده می‌شدند.
می‌خواستم حرف بزنم، بگویم، مغزم را خالی از زباله‌های اتمی کنم و به زبان آورم؛ اما بزرگیِ این غم، آن‌قدر زیاد بود که از گلویم عبور نکرد!​

 

[Kalŏn]

سرم به شکل وحشتناکی درد می‌کند. انگار که کرم‌های زنده‌ی زیر پوست سرم بیشتر از همیشه به نوسان و جوش و خروش افتاده‌اند. انگار که طعم کثیف و فاسد افکارم به مذاق کرم‌ها خوش نیامده است.​

 

[Kalŏn]

ذهنم خالی از هر گونه وضعیتی بود، حتی نمی‌دانستم چه چیزی را به قلمم انتقال دهم. فقط می‌دانستم مغز کهنه و دست دومم باید تهی شود از این خالی بودن!​

 

[Kalŏn]

بوی خون خاطراتی که در سر کشتم، به مغز سرم رسیده بود. در شیارهای پرپیچ و خم مغزم به امید زندگی پرسه می‌زد، غافل از این‌که چندی پیش تمامش را به قتل رساندم!​

 

[Kalŏn]

دست‌هایم را به میخ می‌کشم، چشمانم را میهمان سیاهی می‌کنم و ذهنم را می‌جوم! در این واپسین زندگی، جایی برای نشخوار اعضای بدنم نیست!​

 

[Kalŏn]

آنقدر خسته و فرسوده‌ام که دیگر حتی میلی برای صحبت با مغزم ندارم. بگذارید تمام لجن‌های نشسته‌ی درونش، همان‌جا بمانند و به جان یک‌دیگر بیفتند! در نهایت همه چیز به نابودی می‌رسد!​

 

[Kalŏn]

آخر شب بود، سنگینی غم‌های گذشته و آینده و سکوت احمقانه‌ام چنان بر دوشم گماشته شده بود که خواب از مغزم به پرواز درآورده بود!​

 

[Kalŏn]

چیزی برایش نمانده بود جز تاریکی شب‌هایش، طی کردن شبانه روز و سانت‌به‌سانت لجن‌زار مغزش، روتین بودن زندگی‌اش، لبخندهای ذره‌بینی‌اش و بی‌تفاوتی‌های عذاب‌ دهنده‌اش!​