دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های سرسام | دیاناس کاربر انجمن یک رمان

[ماهی قرمز؛]

نام مجموعه دلنوشته: سرسام
نویسنده: دیاناس
مقدمه: عمیقاً احساس می‌کردم زباله‌دانیِ مغزم نیازمند خالی شدن است. نکته بد ماجرا اما این بود که دیگر حتی نمی‌توانستم دردهایم را به قلم آورم!​

 

[.Mobina.]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...​

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[ماهی قرمز؛]

دوست داشتم دهان باز و تمام سطل آشغال ذهنم را خالی کنم؛ اما آن‌قدر حرف‌هایم را خورده بودم که در صورت فرار از دهانم، بوی گندشان تمام اطرافم را فرا می‌گرفت!​

 

[ماهی قرمز؛]

غرق بودم در خلاء و بی هیچ واکنش خاصی اطرافم را می‌نگریستم. دیگر حتی درکی از اطرافم هم نداشتم. باید می‌رفتم و تمام شیارهای آلوده و لجن گرفته‌ی مغزم را پاک می‌کردم؛ مثل تمام این چند سال!​

 

[ماهی قرمز؛]

مغزهایمان فشرده می‌شد از این حجم زوریِ منطق گنجانده شده درونش؛ اما چاره‌ای هم نبود. بی‌انتها ادامه می‌یافت و بی‌حاصل به خط آخر نزدیک می‌شد.​

 

[ماهی قرمز؛]

حس‌های موذی قلبم را می‌فشردند و مغزم را می‌خوردند. من اما گوشه‌ای نشسته بودم و به ذره‌ذره جان دادنم می‌نگریستم و قسمت دردناکش آن‌جا بود که هیچ‌کَس مرا نمی‌دید؛ حتی آن‌هایی که همه‌ی قلبم را به خود اختصاص داده بودند.​

 

[ماهی قرمز؛]

آن‌ها مرا خندان دیدند. من اما مغزم را می‌نگریستم که چنگال به دست، تکه‌تکه‌های روحم را به دهان می‌برد و تمامش می‌کرد. همان روند همیشگی؛ نشخوار، نشخوار و نشخوار!​

 

[ماهی قرمز؛]

استرس مرا می‌خورد؛ بی این‌که اثری برای اطرافیانم به جای بگذارد. هیچ‌کَس نمی‌توانست تسلای خاطرم شود. پس سرم را روی زانوانم گذاشتم و در آغوش فشردمشان. سپس گدازه‌های نشسته در مغزم، به چشمانم سرایت کردند، گونه‌هایم را سوزاندند و به تنم لرز نشاندند؛ اما تاریکی اتاق آن‌قدر زیاد بود که به چشم کسی نیامد!​

 

[ماهی قرمز؛]

گوشه‌های مغزم آغشته به خون بود. چشم‌هایم آلوده به شاخه‌های سرخ و ننگین تنهایی و من خیره به جوی خون جاری از گوش‌هایم، تمام خاطراتم را یک‌ شبه به دست جلاد خوابیده در مغزم سپردم!​

 

[ماهی قرمز؛]

امروز صبح اما به قدری مغزم سرد و خالی بود که پارچه‌ی آبی‌ِ پاستلی رنگم را برداشتم و خاکِ نشسته از مرور خاطرات دیشب را از رویش زدودم!​