مشاعره مشاعره با اشعار سهراب سپهری

[بَهآرنارنج]

من مسلمانم
قبله ام یک گل سرخ
جانمازن چشمه، مهرم نور
من وضو با تپش پنجره ها میگیرم
درنمازم جریان دارد ماه، جریان دارد طیف
سنگ از پشت نمازم پیداست
همه ذرات نمازم متبلور شده است
من نمازم را وقتی می خوانم
که اذانش را باد، گفته باد سر گلدسته سرو
من نمازم را پی تکبیره الا حرام علف می خوانم
پی قد قامت کاج

جار خواهم زد: ای شبنم، شبنم، شبنم.
رهگذاری خواهد گفت : راستی را، شب تاریکی است،
کهکشانی خواهم دادش.
روی پل دخترکی بی پاست، دب آکبر را بر گردن او خواهم آویخت.هر چه دشنام، از لب‌ها خواهم بر چید.
هر چه دیوار، از جا خواهم برکند.
رهزنان را خواهم گفت : کاروانی آمد بارش لبخند!
ابر را، پاره خواهم کرد.

 

[فلورا.]

جار خواهم زد: ای شبنم، شبنم، شبنم.
رهگذاری خواهد گفت : راستی را، شب تاریکی است،
کهکشانی خواهم دادش.
روی پل دخترکی بی پاست، دب آکبر را بر گردن او خواهم آویخت.هر چه دشنام، از لب‌ها خواهم بر چید.
هر چه دیوار، از جا خواهم برکند.
رهزنان را خواهم گفت : کاروانی آمد بارش لبخند!
ابر را، پاره خواهم کرد.

دل تنهایی تان تازه شود

چه خیالی، چه خیالی، می دانم
پرده ام بی جان است
خوب می دانم، حوض نقاشی من بی ماهی است

 

[m.sina]

دل تنهایی تان تازه شود

چه خیالی، چه خیالی، می دانم
پرده ام بی جان است
خوب می دانم، حوض نقاشی من بی ماهی است

تلخی زندگی ما همچو شهد شیرین است
من و تو می دانیم
زندگی آغازی است که به پایان راهی است
زندگی آمدن و بودن و جاری شدن است
زندگی رفتن خاموش به یک تنهایی است

 

[فلورا.]

تا حرف من پذیرد آخر که: زندگی​

رنگ خیال بر رخ تصویر خواب بود​

دل را به رنج هجر سپردم، ولی چه سود،​

پایان شام شکوه‌ام.​

صبح عتاب بود.​

 

[Delaram*☆♡]

تا حرف من پذیرد آخر که: زندگی​

رنگ خیال بر رخ تصویر خواب بود​

دل را به رنج هجر سپردم، ولی چه سود،​

پایان شام شکوه‌ام.​

صبح عتاب بود.​

باسبد رفتم به میدان، صبح گاهی بود
میوه ها آواز می خواندند
میوه ها درآفتاب آواز می خواندند.
در طبق ها، زندگی روی کمال پوست ها خواب سطوح جاودان می دید، اضطراب باغ ها در سایه ی هرمیوه روشن بود
گاه مجهولی میان تابش به ها شنا می کرد...