روی سایت دلنوشته کاش | سامیار زاهد و ستاره حقیقت جو کاربر انجمن یک‌رمان

[سامیار زاهد]

من از همان‌ها بودم که مادام و هر لحضه لبخند می‌زدم
شاد بودم،
همه چیز عالی بود
و حال... حال مرا ببین
من تغییرات زیادی کرده‌ام
من عوض شدم!
و کاش همه‌چیز تغییر کند؛ دوست دارم روزی بیاید که امروزمان بهتر از دیروزمان باشد، نه به عکس!​

 

[سامیار زاهد]

ای‌کاش روزی برسد که تمام ای‌کاش‌هایم را روی کاغذ ذهنم بنویسم و بعد وقتی که تمام مناجات به پایان رسید، بنزینی روی عقایدم بریزم و خودم را به آتش بکشم!​

 

[سامیار زاهد]

کاش می‌فهمید وقتی که با او به آرامی و با ملایمت صحبت می‌کردم، نشان از خوب بودن او نبود!
بلکه نشان از حسی بود که به او داشتم.
هه، همه می‌دانستند و من حالا فهمیدم
من بدی‌هایت را نمی‌دیم.​

 

[سامیار زاهد]

تا زمانی که با هم مکالمه‌ای داشتیم، در حال مرگ بودی
گفتی می‌روی چون نمی‌خواهی حرکت را ببینم
و حال باز هم زنده‌ای!
هه، شاید برایت جالب باشد، اما می‌خواهم که بمیری‌.
و کاش...
لطفاً سریع‌تر، در حال مصرف کردن اکسیژن اضافه‎ای هستی!
این را بفهم که دیگر کسی نیست که واقعاً تو را بخواهد
مگسان دور شیرینی؟
نه این روزها مگس‌ها دور چیز دیگری جمع می‌شوند!
خودت که می‌دانی!​

 

[سامیار زاهد]

کاش پایان این روزهای تکراری، درست در همین نزدیکی باشد!​

 

[سامیار زاهد]

کاش توان درک کردن حال و روز مرا داشتی!
نه اینکه درخواست کمک کنم... نه!
می‌خواهم تو نیز زجر بکشی!​

 

[سامیار زاهد]

کاش روزی برسد که دوباره بی‌مهابا قلم به دست بگیرم و به دور از حواشی، از خوب بودن و خوب ماندن بنویسم!
راستش را بخواهید، دیگر خودم هم از این تکرار غم‌انگیز متن‌هایم خسته شده‌ام.
من از خودم خسته شده‌ام
و کاش روزی برسد که تغییر کنم!​

 

[سامیار زاهد]

کاش...
کاش...
و کاش... دیگر نمی‌دانم از چه چیز برایت بنویسم
قلب من تمام کاش‌های زندگی‌اش را به دستانم بخشیده است و دستانم با کمک قلم، آن را به دیگران هدیه می‌دهند.
اما تو...
تو ای کسی که من مادام برایت می‌نویسم،
آیا اصلاً متوجه این تغییر بزرگ در من شده‌ای؟
من دیگر من نیستم و تو، تنها کسی هستی که نمی‌توانی درک کنی!​

 

[سامیار زاهد]

کاش‌هایم به اتمام رسیده‌اند و حال به خود می‌نگرم، وقت تلف کردن برای نگه داشتن، کار بسی بی‌ارزشی بود.
تو اگر برای ماندن آمده بودی، نماندی؛ نیاز به اسرار من نبود.
تو اگر انسانیت داشتی، می‌رفتی؛ نیاز به گریه‌های من نبود.
تو اگر قصد اثبات وجود بی‌وجودت را داشتی، خب اثباتش می‌کردی؛ نیاز به تلاش‌های من نبود
در هر صورت من نبود...
این کار، کار من نبود!
به امید روزی که به حال من دچار شوی و کاش بتوانم آن روز را ببینم
کاش!
***
پایان
اردیبهشت ۹۸​

 

[نسترن محمودی]