روی سایت دلنوشتۀ نقطه پــرگار | شمیم فرهادی و امیرادبی کاربران انجمن یک رمان

[AmirAdabi❆]

ریاضی را عاشق ها بهتر میفهمند!
اعدادش شمارشگر روزهای باهم بودنشان
جمع و ضرب خوشی هایی که جمع و چند برابر شد
و با تقسیم آنها را باهم شریک شدند
ولی امان از این منها
که نجار ستمگریست
و تبر به قامت اعداد روزهای باهم بودنشان میزند و محوشان میکند
حال شاید بدانید فارغگر تمام عشق های دنیا همین تکه خطیست که منها نام دارد...​

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

میدانی!؟
حس حضورت از دور هم برایم مهم شده!
هی دورت میچرخم و مطمئن میشوم!
هستی؟ یا نه!
بخدا من زحافظ عاشق ترم...
آنگاه که مجبورم چشمانت را قافیه کنم
برای شعر دلتنگیم...!​

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

شاید باورت نشود اما من...
بدون آنکه چشمانت را دیده باشم...
با آنها شعر میسازم...
قافیه میسازم...
و هزاران دلنوشته از حضورت...
و در آخر کلبه ای پر از دلتنگی برای خودم...
در جایی که نمیدانم!
نگفته بودم که من در پرگار نبودنت سرگردانم؟​

 

[AmirAdabi❆]

دیگر بس است
من دیگر پروانه ی هیچ شمعی نمیشوم!
چراکه دیگر نه نای چرخیدنی دارم
و نه بالی!
همه اش سوخت!
اطرافت را نگاه کنی
خاکسترش را میبینی
ای شمع بی رحم!​

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

حافظ با چه رویی قضاوت میکند!؟
بی مهابا نوشتته:
”چشم جادوی تو خود عین سواد سحر است“!
آخر تا چشمان م*س*ت تو را ندیده...
تا غرقشان نشده...
چگونه قضاوت میکند؟
مگر میشود!؟
اصلا بگذار من هم چون او بی پروا باشم...
”چشمان تو، ز هر چشمی بیشتر چشم میخورد...“
حالا تو بنشین و جدل منو حضرت حافظ
به تماشا بنشین ...
​

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

هی می گویم: ”میدانی“!؟
و بعد هزار حرف ناگفته ی دل برایت بازگو میکنم...
فکر میکنم توباید همه چیز را بدانی
و من ندانسته های دلم را به تو هدیه کنم...
اصلا میدانی!؟
من دیوانه ی رخ بیتای توام آنگاه که
به سخنان بی جواب من
گوش فرا میدهی...​

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

چادرزهرا که بر سر میکشم و
قامت به نماز میبندم...
همه گویند که چهره ات چقدر آرام است!
اما بین خودمان بماند جانان من...
هر چه هم که در دایره ی پرگار تو باشم اما...
باز نگاه کردن در چشمان تو مرا عبادت است و
آرام میکند رخ و روان مرا...

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

من که آشوب میشوم...
تو آرام منی...
من که درد میشوم...
تو درمان منی...
من که عاشق میشوم...
تو معشوق منی...
مگر میشود بی تو
حتی یک قدم هم برداشت آرام و درمان و معشوق من!؟​

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

شده هی دور و‌بر نقطه ی غم گشت بزنی!؟
اگر ” آری“ که تو هم مثل منی!
مثل من عاشق پرگار وَ هر جان و تنی...
جان من جانان من...
میتوانی از همه خاطره ها دل بکنی...!؟​

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

من از عشق دم می زنم ...
از حسی که می آید، در دل رسوخ میکند ،
به تنهایی تمام سلول هایت را در آغوش میکشد و میشود روح دومت!
تو از ترس حرف میزنی...
چیزی که به یکباره ، هرچه باهم خواندیم و ساختیم را
به باد میدهد...!​