روی سایت دلنوشته "او"|Unbreakable کاربر انجمن یک رمان

[فاطمه عبدالهی]

او رفت و دیگر کسی نبود که «مَن» را بَلَد باشد!​

 

[فاطمه عبدالهی]

می‌پرسند:« مگر چه ویژگی خاصی داشت که عاشقش شدی؟»
هر چه فکر می‌‌کنم، می‌بینم او آدم معمولی بود مثل تمام آدم‌های معمولی دیگر! فقط من به طور ویژه‌ای دوستش داشتم!​

 

[فاطمه عبدالهی]

چک کردن لحظه به لحظه پروفایلش و دیدن آن عکس‌های عاشقانه لعنتی را به بودن با کَس دیگری و فراموش کردنش ترجیح می‌دهم.

 

[فاطمه عبدالهی]

بعضی شب‌ها آنقدر دلتنگش می‌شوم که حتی یک گونی پاستیل شور، همانی که قولش را بهم داده بود؛ خوشحالم نمی‌کند! می‌فهمی؟ خوشحالم نمی‌کند!
و این عجیب‌ترین چیزیست که می‌تواند بشنود!​

 

[فاطمه عبدالهی]

چه کسی می‌داند در دل زخم خورده من چه می‌گذرد؟ وقتی کسی نام او را صدا می‌زند؛ اما مخاطبش او نیست! می‌دانی؟ مخاطبش اوی مَن نیست.
اوی مَن!
چه خیال خامی!
او دیگر مال من نیست!
و یا وقتی با چشمانی همرنگ چشمان او، چشم در چشم می‌شوم؛ اما آن چشم‌ها برای او نیست.
برای اوی مَن نیست!
باز گفتم اوی مَن! باید آن حس مالکیت لعنتی را در خودم خفه کنم!
و یا وقتی صدای کسی با صدای او اتفاقی شباهت دارد، اما آن صدا، صدای او نیست!
صدای اوی...
صدای اوی او نیست!
می‌فهمی؟
او دیگر مال من نیست! مال اوست!​

 

[فاطمه عبدالهی]

رفت؛ اما یادش رفت آهنگی را با خود ببرد!
آهنگی که به محض پخش شدنش پرت دنیایی می‌شوم که فقط من هستم او و خاطراتش، اویی که حالا نیست! آهنگی که ۱۰ مگابایت نیست؛ اما ۱۰ گیگ خاطره در خود گنجانده است.​

 

[فاطمه عبدالهی]

پیام‌هایی که پاک نمی‌شوند اما ازشان رد می‌شوم. آهنگ‌هایی که پاک نمی‌کنم اما گوش نمی‌دهم! عکس‌هایی که وقتی به آنها می‌رسم؛ تند تند دستم را روی صفحه می‌کشم تا از آن لعنتی‌ها رد شوم اما هرگز آنها را حذف نمی‌کنم! شماره‌ای که از حفظ گاهی تکرار می‌کنم اما هرگز به آن زنگ نمی‌زنم! خاطراتی که گوشه ذهنم مانده‌اند و ملاحفه بزرگی رویشان کشیده‌ام اما سراغشان نمی‌روم! ​

 

[فاطمه عبدالهی]

آنقدر دوستش داشتم که وقتی رفت؛
وقتی رفت و فهمیدم همه چیز تمام شده؛
رفت و حتی یک بار پشت سرش را نگاه نکرد؛
رفت و فراموش کرد؛
فقط آرزو کردم خوشبخت شود؛ حتی بدون مَن!​

 

[فاطمه عبدالهی]

اختلاف میان عقل و دِل، مانند یک کوچه باریک می‌ماند و وقتی اختلاف بالا بگیرد؛ دیوار‌های آن کوچه فرو می‌ریزند و بر سرت آوار می‌شوند. تنها یک دوست خوب می‌تواند این آوار را از روی دوشت بر دارد. شاید بخاطر همین خیلی‌هایمان زیر آوار این کوچه دست و پا می‌زنیم.​

 

[فاطمه عبدالهی]

این دل کِی می‌فهمد ؟
دلبرش،
نخواست!
نفهمید!
نماند!
و باز نخواهد گشت!
این دل کِی می‌فهمد؟
عزیزش،
عزیز دل دیگری شده.
عشق دل دیگری شده.
دلبر دل دیگری شده.
و مال دیگری شده...
این دل کِی می‌فهمد ننویسد؟
از خنده‌هایش!
از چال گونه‌اش!
از چشم‌هایش!
از صدایش!
از صدایش!
از صدایش...!
این دل کِی می‌فهمد؟
ننویسد!
نگِری‍َد!
و نَتَپَد...

همین...

همین...

پایان.
98/12/18
6:47' p.m.
فاطمه عبدالهی|Unbreakable​