کامل شده مجموعه اشعار اشعار آخر قصه | ابوالفضل سنبلی بیدگلی کاربر انجمن یک رمان

[زینب میشی]

آدم که نیستند بشود با سیلی
صورت این شعرها را
سرخ نگه داشت

هرچیز که به ذهنشان می آید
هر جور که راحت ترند
درد شان را فریاد می زنند

 

[زینب میشی]

انگار
شهریور زنی نازاست
چقدر راحت
مهر جای آن را می گیرد...

 

[زینب میشی]

به درخت خشک شده گوشه باغ میمانم
هیچکس حتی
زحمت بریدنش را به خود نمیدهد

 

[زینب میشی]

دستم را که نشد

لااقل حرفم را تو بگیر


" دارم بدون تو می میرم."

 

[زینب میشی]

من گمان میکنم نهنگ های عاقل تر
به ساحل رو میاورند
مگر من و تو
شاگرد اول نبوده ایم ؟

 

[زینب میشی]

همه روزها به کنار

امروز را از سرت نمیگذرم


حداقل امروز

که باران خوبی بارید

کاش کنارم بودی....

 

[زینب میشی]

در طول این سالها

همه چیز تغییر کرده ست

کوه ها ؛ فرسوده تر شده اند

بیابانها ؛ گسترده تر

درختان جنگل ؛ پیرتر ؛ کم پشت تر

من اما؛مثل کوه

هنوز روی دوست داشتنت ؛ پابرجا هستم.

 

[زینب میشی]

پنجره ها را

سالهاست باز گذاشته ام


بوی عطر تن تو

از خانه بیرون نمیرود.

 

[زینب میشی]

به گورستانی میماند

که دیگر جای دفن مرده ای را ندارد


دلم را میگویم

دیگر از دوست داشتن خسته شده ام.

 

[زینب میشی]

نمیدانم خوب است یا بد....

اینکه انسان به هرچیزی عادت میکند

میترسم !

میترسم به ندیدنت

به شعر نگفتن برای تو عادت کنم.