مجموعه اشعار تا آن و سماع | ارغوان اکبری کاربر انجمن یک رمان

[•серо•]

گاه میگویم چرا اینگونه‌ام؟
دیده درگیرِ کسی نیست ولی حیرانه‌ام؟
مثل گنجشک‌های گم گشته درون آسمان
گاه احساس میکنم دیوانه‌ام.​

 

[•серо•]

دسیسه‌های مردم بار دگر به رو شد
همین من‌و بهانه، دوباره زیر و رو شد
کنایه‌هایم دگر، راهی به چاره‌ها نیست
گلایه‌های مردم بر ذهن ما روا شد.​

 

[•серо•]

شیرین سخن، والا مقام
دُر و گهر، اعلایِ خام
دیگر چه گویم از رخت
نقل و نبات، شعرای شام.​

 

[•серо•]

اعتمادی کرده بودم بر زنانِ آسمان،
عاصی‌و بی‌بندو بارو خسته از اینها و آن
کودکی در من به شوق دیدن آن‌ها به پاست
لیک دیگر من ندارم سبب آن‌ها توان.​

 

[•серо•]

کوفته از سبوی او
از تن پر غرور او
از سخنش از سننش
سوخته از دو رویِ او.​

 

[•серо•]

بر من و بر گذشته‌ام،
ننگر و گو گذشته‌ام،
من به تو تازه میشوم
بر چه ثمر گذشته‌ام؟​

 

[•серо•]

گر ز رویِ هوسی خواهم تو را
ای‌کاش بگیرد مرا
کاش به زنجیر کشد
این دل دلگیر مرا
کاش به انجیر دهد
آهن شبگیر مرا
کاش فقط کاش نبود
این همه تعبیر مرا.​

 

[•серо•]

زیباترین؟ چشمان او
بیدادِ گل‌ریزانِ او
چشمان او چون جان ما
چون جانِ ما چشمان او.​

 

[•серо•]

در کجا سِیر میکنند قو‌های گریانِ بهار
چونکه فریاد‍ِ صدایِ گریه‌‌ی آن‌ها شبیهه یک چنار
در به صحرای خزان کنجی به بالینِ ابد
میروند و میشوند هر یک به یک دریا کنار‌.​

 

[•серо•]

رود کوچک بود و کوچک‌تر از او دریای سرخ
رنگ‌های هر کمان چون یک قیاس تازه بود
اقیانوس به ره می‌رفت و می‌افزود رخ
از کجا می‌رفت این ره که بلایِ تازه بود؟​