مجموعه اشعار تا آن و سماع | ارغوان اکبری کاربر انجمن یک رمان

[•серо•]

ممکن است از غم دوری به جهانی بروی
که پر از جنگ و پر از غصه و دور از یار است
آنجا که رسیدی بفهمی ای دوست
آن یاری که خواستی همانجا، آن است.​

 

[•серо•]

میکنم یادی ز تو گه‌گاه در بی‌خوابی‌ام
میشوم بی‌جان و از حرف و حدیث توخالی‌ام
یاد چشم تو شود بازم درونِ مغز من
میدوم گاهی ولی از دور هی می‌پایی‌ام.​

 

[•серо•]

هر چه نوشتی چه شد؟
یار بدید آنچه بُرد؟
قلب تو شد ذوب و سرد
حال نشین جای خود.​

 

[•серо•]

شکار لحظه‌ها شاید که چشمان تو باشد
همان موقع که از راه آمدی جانم تو باشد
تو را ‌می‌دیدم از دور ولیکن
نزدیک‌تر از تو به منِ دیوانه که باشد؟​

 

[•серо•]

گاهی برایم می‌شود آنی سوالی
آنکس که قرار است مرا دوست بدارد
بر لب بزند اسمم و کوهم بشمارد
وقتی که بدید این رهِ زنده به کمانم
به شور و شَر این همه شعرای عیانم
میگویدم این یار دلیرت به کجا بود؟
این غصه و دردِ دلِ تب‌دار چه‌ها بود؟
با خود نکند روزی بیازارد خود را
کز من نشوند دلخور و دور و پیِ دنیا
گویم ز الان آنکه تو را ندیده‌ام من
هرچه که سرایم همه از آن تو و من.​

 

[•серо•]

من با تو در اولین دیدارم
سخت نامفهوم فهمیدم که من ای‌دلدارم
مثل همان لبخندِ هنگامِ بازگشت به خانه
با آن راه و روش به تو دل دادم.​

 

[•серо•]

آن گیسوان بر شانه‌ات
دلتنگِ عشق و خانه‌ات
شالی نَنِه بر روی آن
چون نفسی از لانه‌ات.​

 

[•серо•]

تو چو ظالم به سرم ضربه زدی بیش از پیش
تو چو فارغ به دلم طعنه زدی پیش از بیش
تو مرا خوار و حقیر و ناتوانم کردی
تو چو یک قافله‌ای بر تن من شرحه زدی بیش از خویش.​

 

[•серо•]

تو بگفتی که من دانستم
چنین ناکامی و پستم
چنین شک به دلم بنهای
که از جان و جهان خسته‌م
ولیک بازم در آن هستم
که از بیچارگی رستم
برای صید یک راستی
همیشه چو مِی‌ بشکستم.​

 

[•серо•]

هیچ از سینه‌ی چاکان چون غزل خوانان که نیست
هیچ از گونه‌‌ی بی‌خِردان چون سرخیِ خونابان که نیست
اندر احوالات ایشان را نمیدانم دگر
هیچ از شانه‌ی یارانِ گذشته چون وفاداران که نیست.​