شعر مجموعه اشعار تا آن و سماع | ارغوان اکبری کاربر انجمن یک رمان

[•серо•]

از نبودن‌های بی‌امید نیستی سر رسید
از شنیدن‌های بی‌تایید پیری سر رسید
او نبود و من شنیدم‌ حرف‌هایِ او ز دور
از ندیدن‌های بی‌خورشید کوری سر رسید.​

 

[•серо•]

« ساده بگویم تو را، چون طلبِ جور ما
عاشق و دیوانه‌ات، چون پدرِ اور ها
واله و حیران تو، م**س.ت ز زندان تو
باده بگویند تو را، چون شکرِ لطفیا.​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[•серо•]

تو برای منِ دیوانه شبیهِ بادی
که سر و صورت من را به نگاهی وادی
میکشاند به نسیمی که خوش از گلویِ توست
و دلم را خود تو به دلتْ ارزانی دادی.​

 

[•серо•]

که از سال‌های پیش در من
چیزی سست و خاموش تن
از آن روز که تو را دیگر ندیدم،
شروع کرد به جوشیدن؛
مثل یک پاره آهن
در دل تنگِ برونِ وطن
از آن موقع که صدایت نشنیدم
شروع کرد به نوشیدن؛
گلوی جرعه جرعه شد سوزان
مثل قلبی سرشار از طوفان
از برای آتش و آبی، بی‌سویه میشود
هرچند که از دوری قلب ماست پر بوران
ولیکن میرسد روزی که از مُرده بیاید جان.​

 

[•серо•]

از راز‌های شب میشود نام برد تو را
با خیالِ پرواز میشود یاد برد تو را؟
من غرق در این روزنه‌ی سکوتِ آسْمان
از نغمه‌های عشق میشود کام برد تو را؟​

 

[•серо•]

در رودِ خیالم بُود یک شفقی از
آوای دلم وَ خوابانِ سرم از
یک گمشده در عالمِ بیداریِ من بود
آفاق ندیده‌ست بی‌تابیِ من باز؟​

 

[•серо•]

در خواب میدیدم نسیمی
بر سر و بر صورت و در این اسیری
آسمان صاف و پر از رنگ و نشاط است
لیک در بیداری‌ام ماند یک کویری.​

 

[•серо•]

چه می‌رسد از آبادی به ما
از نشاط و از سر و وادی به ما
چون سرافکنده بمانیم چه لطف؟
بازپس‌ میدهد این عالم، جانی را به ما.​

 

[•серо•]

یک خسته‌ی بی‌جانم،
یک فکر پریشانم،
یک مرده‌ی بیحالم،
شرح است روانم؛
یک ظرفِ پر از نانم،
یک قوطیِ زندانم
یک کارِ نسنجیده
شرح است من و جانم.​

 

[•серо•]

غزل‌خوانِ شبانِ تار من باش
چشمه‌یِ امید، نورِ پاکِ من باش
خیالت را مگیر از من و تنهایی
شکوفه‌جاتِ این بارانِ من باش.​