روی سایت دلنوشته تیــمار | ســتاره لطــفی کاربـر انجـمن یـک رمـان

[S.LOTFI]

***
تیمار واژه‌ی آشنایی‌ست؛
آشنای دردناک،
آشنای قاتل،
و در عین‌حال کشنده!​

 

[S.LOTFI]

***
به گل‌های پژمرده قسم،
به دل‌های داغ دیده قسم،
به سختی‌های زندگی قسم،
زندگی سخت نیست!
زندگی را باید با خوشی سپری کرد؛
فهم خود را باید همانند یک نوزاد برای زندگی تنظیم کرد!
به این راحتی... .​

 

[S.LOTFI]

***
داغونم
کل شب‌ها رو با بغض می‌گذرونم!
می‌کشم با سختی
نفس‌های آخر رو...
قورت می‌دم با سختی
بغض‌های خاک خورده‌ی ته گلوم رو!​

 

[S.LOTFI]

***
کجایی؟!
چرا نمیایی؟!
چرا نمیایی تا دل را آرام کنی!
می‌دانی که این جسم خسته
فقط و فقط
آرزوی دیدن چشمانت را دارد!
چشمانت را از من دریغ نکن!
آ‌ن دو گوی مشکی، قدرتی دارند
که جانی دوباره به جسم بی‌جانم می‌بخشند!​

 

[S.LOTFI]

***
تمام آنچه که می‌خواهم رفته،
و من به چه دل خوش کنم؟!
به شب‌های سرد و بی‌روح،
به تنهایی و سختی...
یا به آن تیماری که در دلم سنگینی می‌کند؟!​

 

[S.LOTFI]

***
می‌دویدم دنبالش،
تا مانع شوم از رفتنش...
ولی او، شتابان قدم برمی‌داشت
به سمت کسی که برده بود دلش را!​

 

[S.LOTFI]

***
من...
یک تنهایِ غمگین هستم؛
با یک زندگی تراژدی
که بوی مرگ می‌دهد!
با یک دل مرده،
و یک جسم خسته!​

 

[S.LOTFI]

***
چگونه تحمل کنم
شب‌های تار را،
گریستن‌های نصفه شب را‌،
تیمارِ ساکن قلبم را...؟
حرف بزن!
ساکت نمان...
بگو چگونه تحمل کنم؟!
من سزاوار مرگ هستم!​

 

[S.LOTFI]

***
دفن می‌کنم
تمام خاطرات‌مان را!
در قبرهایِ مخروبه‌ی قلبم... .​

 

[S.LOTFI]

***
می‌دانی؟
سخت است...
شب‌بیداری،
قورت دادن بغض‌های کهنه...
و سخت‌‌تر از همه
فراموش کردن روی ماهت...!​