مشاعره مشاعره با اشعار خودمان

[زینب میشی]

تو ندانی دل افسرده و زار مرا

با کمی رویا بهم ریزد مرا

 

[fade]

آرام آرام حرفهای ناگفته ات را حبس میکنند
اینجا گوشی شنوا نیست لبانت را بدوز

 

[Melissa]

زندگی گر بشود شهد گل و طعم عسل
نتوانم ببرم خاطره ی مهرت ز دل

 

[Michel]

لحظه ای عمر نشاید که تو ارزان بخشی
حفظ کردی به میان صدهزاران وحشی

 

[زینب میشی]

یا از این حال گذر خواهم کرد

یا شبی بی تو سفر خواهم کرد

 

[زینب میشی]

درد از عشق نی و از دل بیقرار برآید
ای بی خبر زخم ز زبان هرز برآید

 

[fade]

در پی پایانی خوشیم
چشم می بنیدیم بر غم بر پلیدی
دل خوش به جایی بهتریم
به آمید سپیدی شب های سیاه
غافل از انیم که اگرغم بنشیند واگرچه رود
خبری از پایان خوش وسپیدی وامید نیست
زندگی صفحه ای خالی پوچ وخاکستریست

 

[Shaparak]

تصویر یک روز بارانی
چشمانی به رنگ دریا
لب هایی که می خندد
دستانی که تو را در آغوش می گیرد
و ناگهان زمان می ایستد
سال هاست که تو رفته ای
و من در همان لحظه ایستاده ام

 

[زینب میشی]

من از بیراهه رفتن آه بیزارم

من از درد گفتن یا سرودن آه بیزارم

 

[fade]

مرگ سالها پیش به سراغم آمد
یاد ندارم کی آمد چرا آمد
فرا خواند مرا با نجوایی پر گناه
جوابم. شد سکوتی ناخواسته
سالهاست که باصبر نشسته در کنارم
با سکوت و طرح پوزخند به من وتمام زندگیم