مشاعره مشاعره با اشعار خودمان

[زینب میشی]

زندگی ارزش ندار چشم تو
لحظه ای اشکی شود ای دلبرک

کاش در پست و بلند زندگی
میشد اندک لحظه ای در جا نشست

 

[alinasserikhanik]

راه و بیراه پا نهادم در راه

تا که شاید او ز راه آید باز

زاده ی درد آشنا هستم عزیز
دل با ایام تو می بستم عزیز

 

[alinasserikhanik]

راه و بیراه پا نهادم در راه

تا که شاید او ز راه آید باز

زندگی مان لحظه شیرین دیدارخدا
با همه برگ ونوا یم زندگی بی ادعا

 

[alinasserikhanik]

زندگی ارزش ندار چشم تو
لحظه ای اشکی شود ای دلبرک

زندگی در طاق ابروی سیه مویان خوش است
با همه آواز تان این دلبری مان نا خوش است

 

[زینب میشی]

تا که دیوانه لب از لب وا کند

عاقل از دیوانگی هایش شکایت میکند

 

[alinasserikhanik]

تا که دیوانه ل**ب از ل**ب وا کند

عاقل از دیوانگی هایش شکایت میکند

درکوچه بیاد گل بی خارنشستم
چنبرزده ام ،گوشه دیوارنشستم
درسایه هندوی هدایت،رف دیوار
تاصبح به چشم شب بیمارنشستم

 

[زینب میشی]

ماه من پنهان مشو از دیده ام

آسمان ابری شده باز بیا به دیدنم

 

[alinasserikhanik]

ماه من پنهان مشو از دیده ام

آسمان ابری شده باز بیا به دیدنم

ماه در آب وسکوت دلبر
شب زیباو گلی بر من بر
تابه آرامش شب ماه عیان
خنده برلب شودوآه به بر

 

[زینب میشی]

روی او همچون بهشتی دلنشین

برده دلم را بی بهانه نازنین

 

[alinasserikhanik]

روی او همچون بهشتی دلنشین

برده دلم را بی بهانه نازنین

نسیم صبح آیدازسمت،یاد یاران
بینم گل عزیز ی درچشم سردباران