مشاعره مشاعره با اشعار خودمان

[Es_shima]

نه امیدی مانده؛ نه هدف نزدیک است
باختم تکِ دل را که، زیر دوی پیک است

 

[زینب میشی]

تب تند تن من با چه خدا سرد شود؟

این پریشانی بگو با چه امید طرد شود؟

 

[Es_shima]

دوستش دارم؟! سوالیست؟! مطمئنم آری...
پس چرا هر بار آرام، می‌کنم بد کاری:/

 

[زینب میشی]

یا خدا ! چه کنم با حجم دلتنگی باز

چه بسازم با غم انباشته ی دوری باز

 

[Es_shima]

زیبای من تو نیستی؛ من کور بودم و کر
از قفس آزاد شدی؛ پر زدی؛ بلی پر...

 

[زینب میشی]

راه ز بیراه را به شب گم کردم

لعنتت بر راه تو را گم کردم

 

[Es_shima]

مرغ ماهی خوار گشتی ماهی قلبم ربودی
در هوایت بی نفس گشتم بی خبر از من بودی

 

[بانو :)]

یا بیا و پایان بده این انتظار را
یا که پیرش نکن این دل شوریده را

 

[زینب میشی]

آسمان آبی و باران ز کجا بارد باز؟

که تو را من زیر باران به ملاقات رسم

 

[Es_shima]

من خسته ام؛ بیش از آن چه بدانی خسته ام
من از جهان وخودم! آری از خودم هم رسته‌ام

دیگر از من هیچ گاه عشق و امیدی را مخواه
مدتی هست که من، درِ قلب خودم را بسته ام