کامل شده مجموعه دلنوشته‌‌های قدوم قدم | روناهی بازگیر کاربر انجمن یک رمان

[روحـــناهی]

***
شعله‌اش را در خاک فرو بردم؛ نه سرد شد، نه دفن شد، نه کتمان!
دودش تمام شهر را بلعید؛ شعله گناهانی که روحم را در خود فرو برده بودند.

 

[روحـــناهی]

***
دست‌هایم به خون معصومیتم آلوده‌اند!
چشم‌هایم دیگر نای به چشم نشستن خطاها را ندارند.
و پاهایم، از گام برداشتن درمانده‌اند،
از گام برداشتن در مسیر ویرانه‌ها.
راه ندهی یا بدهی...
من، با همه این احوال
باز به تو می‌آویزم
و طمع را از تویی قطع نمی‌کنم
که مرا می‌شناسی و باز،
برایم نامه باز می‌فرستی... .

 

[روحـــناهی]

***
چه‌کرده‌ایم‌ها را جایی، زیر قالی پنهان می‌کنیم؛ می‌دانیم که می‌دانی!
اما باز با وجود صورت حساب سنگین بدهکاری‌ها
طلبکارانه می‌خواهیم.
این را بده،
آن را نصیب کن،
و عجب دردی است...
که معیار ایمان‌های پوشالیمان، برآوردن همین این و آن‌ها است.

 

[روحـــناهی]

***
شانه‌هایم طاقت ندارند.
بار زنجیرهایی که به دست و پایم بسته‌ام، زیادی سنگین است.
دل، دلتنگ احوالی است که بدون سر پایین افتاده میان تو و او بود.
شانه‌هایم را از این سنگینی پیچیده در جانشان
رهایی بده!

 

[روحـــناهی]

***
گاهی برایم چون معما می‌شود.
راه و چاه را نشان داده‌ای، اما باز ما راه را گم می‌کنیم و در چاه‌های گرفتاری نوای خدایا سر می‌دهیم.

 

[روحـــناهی]

***
باران رحمتت را بفرست، شاید توانستیم یک نفس عریان ز خطا بکشیم.
یک قدم بی‌اگر و شاید در راهت برداریم.
و یکبار هم که شده... در قطار مسیرمان به مقصد تو بیاییم.

 

[روحـــناهی]

***
صدایم را می‌شنوی؟
خسته‌ام!
من از این لجن‌زارهای اطراف بیزارم!
من از این دیو بی‌رحم درونم واهمه دارم،
از این تاریکی چیره شده بر احوال‌هایمان می‌ترسم.
کلید روشنی دنیایت را بزن!
زیادی تاریک شده؛ تاریکش کرده ایم... .

 

[روحـــناهی]

***
شرم آنچه از زندگی تباه کرده‌ام نه جای سخن گذاشته، نه نفس!
دیوانگی نیست؟
اگر بازگشتم را هم از تو تمنا کنم؟

 

[روحـــناهی]

***
خیابان‌های این شهر خاموش‌اند.
حق بده لای این شهر وهم آور گم شوم.
حق بده که ماه را میانه این ابرهای تیره نبینم... .
بگذار مابین خودمان باشد، که عامدانه فانوسم را جا گذاشته‌ام... .

 

[روحـــناهی]

***
دستم را در هیاهوی زندگی رها نکنی، که وحشتش عمق وجودم را می‌لرزاند.
حتی اگر راه قدم‌هایم، بیراهه بود، مبادا دست بکشی!
دست بکشی و رهایم کنی... که تاریکی مرا خواهد بلعید و مرگ، روحم را.