مجموعه دلنوشته‌‌های دل‌بردگی و هستی | دینا سهیل کاربر انجمن یک رمان

[nfas000]

صفحه اول و نیمه‌اش را نقض می‌کنم با کلمه‌ای به نام زندگی.
زن را محکوم می‌کنم به دوست داشتن خود که او، از زندگی می‌آید.

 

[nfas000]

بحر و بر هر دو در سجده‌ان.
سجده‌ای به پاهایی که بهشت به نام اوست.
زنی که زندگی را فدای عشق می‌کند و گریه در می‌آورد.
کس چه می‌واند با در زمین چه زمزمه می‌کند. شاید می‌گوید:
"ای زن به خود بیا! هیچ عشقی لیاقت فدا کردن زندگیت را ندارد"

 

[nfas000]

زن که باشی؛ عاشق که بشی؛ تهش می‌رسی به یک عروسی زیبا و بعد یک خانه و بیشتر روز تنهایی.
زن باش؛ عاشق باش؛ اما توی خانه تنها نمان.
برو بیرون. پرواز کن. نگذار هیچ‌کس بالت را بچیند.
با قدم‌های ظریف‌ات دنیا را به لرزه بنداز.

 

[nfas000]

وقتی صبح با یک بوسه کوچک بر سرم از خانه بیرون رفت؛ دوباره تنها شدم.
تنهایی مانند یک شب تاریک در آغوشم می‌کشید و من..
من فقط می‌خواستم به یک نفر، به یک دوست زنگ بزنم.
من پیشمان شدم از انتخاب عشق تنها!
عشق در کنار زندگی زیبا می‌شود.

 

[nfas000]

عشق را که در آغوش کشیدم. آسمان بارید
شب چهارده بود.
ننه سرما می‌آمد و تور بزرگ‌اش تمام سرزمین‌ها را پر می‌کرد و او دوباره به انتظار عمو نوروز می‌نشست.
چه تقدیر تلخی‌ست انتظار کشیدن!
زمانی که تو چشم انتظاری و او همیشه دیر می‌رسد.

 

[nfas000]

خانه را دوست دارم.
محل آرامش و تسکین دادن به من است.
آغوش او را هم دوست داشتم. محل سکون دلم بود.
ولی...
بیرون خانه را هم دوست دارم.
کار را دوست دارم.
استراحت‌هایی که بعد از خستگی در آغوش او دارم را هم دوست دارم.

 

[nfas000]

اشک‌هایم دیگر از چشم نمی‌آیند؛ بلکه از دهانم بدون مکث خارج می‌شوند.
من یک روز شاداب بودم.
اگر عشق، اگر خندیدن، شادابیم را می‌گیرند بدون عشق زندگی را تمام خواهم کرد

 

[nfas000]

زن از زندگی می‌آید.
از بوی عطر درخت نارنج و یک لیوان چای ترش می‌آید.
از خنده‌های خوشبختی می‌آید.
نه از زیر سلطه‌ی یک مرد
و نه حتی از زیر سر سایه‌ی یک ازدواج.

 

[nfas000]

جابه‌جای تاریخ پر شده از مردان. مروان پرهیاهو که دنیا را تغییر می‌دهند.
عقاید این مردان از کجا می‌آید؟
از مادرشان.
از عشقشان.
از زنانی که در زندگی‌شان آن‌ها را پر کردند از اتفاقات خوب.

 

[nfas000]

من از دختر داشتن حرف میزنم.
دختری که قوی بودن و انتخاب درست را بهش یاد خواهم داد.
یاد خواهم داد که او نیازی ندار یک مرد باشد؛ بلکه می‌توتند زن باشد و سایه خودش بالای سرش باشد.
یاد می‌دهم که شای گاهی اوغات به چند ماه استراحت نیاز دارد ولی هربار قوی‌تر از قبل بر‌ خواهد گشت.