مشاعره مشاعره با اشعار فروغ فرخزاد

[m.sina]

دست مرا که ساقه ی سبز نوازش است
با برگهای مرده هماغوش می کنی

ای ماهی طلائی مرداب خون من
خوش باد مستیت که مرا نوش می کنی

یاد بگذشته به دل ماند و دریغ
نیست یاری که مرا یاد کند
دیده ام خیره به ره ماند و نداد
نامه ای تا دل من شاد کند

 

[بَهآرنارنج]

یاد بگذشته به دل ماند و دریغ
نیست یاری که مرا یاد کند
دیده ام خیره به ره ماند و نداد
نامه ای تا دل من شاد کند

دست مرا که ساقه ی سبز نوازش است
با برگهای مرده هم اغوش می کنی

ای ماهی طلائی مرداب خون من
خوش باد مستیت که مرا نوش می کنی

 

[m.sina]

دست مرا که ساقه ی سبز نوازش است
با برگهای مرده هم اغوش می کنی

ای ماهی طلائی مرداب خون من
خوش باد مستیت که مرا نوش می کنی

یکدم ز گرد پیکر من بشکاف
بشکاف این حجاب سیاهی را
شاید درون سینه من بینی
این مایه گناه و تباهی را

 

[بَهآرنارنج]

یکدم ز گرد پیکر من بشکاف
بشکاف این حجاب سیاهی را
شاید درون سینه من بینی
این مایه گناه و تباهی را

آخر مرا شناختی ای چشم آشنا
چون سایه دیگر از چه گریزان شوم ز تو

من هستم آن عروس خیالات دیرپا
چشم منست اینکه در او خیره مانده ای

 

[m.sina]

آخر مرا شناختی ای چشم آشنا
چون سایه دیگر از چه گریزان شوم ز تو

من هستم آن عروس خیالات دیرپا
چشم منست اینکه در او خیره مانده ای

یاری به من بده که در او بینم
یک گوشه از صفای سرشت تو
یک شب ز لوح خاطر من بزدای
تصویر عشق و نقش فریبش را

 

[بَهآرنارنج]

یاری به من بده که در او بینم
یک گوشه از صفای سرشت تو
یک شب ز لوح خاطر من بزدای
تصویر عشق و نقش فریبش را

این چه عشقی است که در دل دارم
من از این عشق چه حاصل دارم
می گیریزی زمن و در طلبت
بازهم کوشش باطل دارم

 

[Samira-M]

این چه عشقی است که در دل دارم
من از این عشق چه حاصل دارم
می گیریزی زمن و در طلبت
بازهم کوشش باطل دارم

می برم تا ز تو دورش سازم
ز تو، ای جلوهٔ امید محال
می برم زنده بگورش سازم
تا از این پس نکند یاد وصال

 

[بَهآرنارنج]

می برم تا ز تو دورش سازم
ز تو، ای جلوهٔ امید محال
می برم زنده بگورش سازم
تا از این پس نکند یاد وصال

لغزیده بر شکوفه لب های خامشم
بس قصه ها ز پیچ و خم دلنشین عشق

 

[m.sina]

لغزیده بر شکوفه لب های خامشم
بس قصه ها ز پیچ و خم دلنشین عشق

قصر ها دیوارهاشان مرمر مواج
تخت ها بر پایه هاشان دانه ی الماس
پرده ها چون بالهایی از حریر سبز
از فضاها می ترواد عطرتند یاس

 

[Fateme Amade]

قصر ها دیوارهاشان مرمر مواج
تخت ها بر پایه هاشان دانه ی الماس
پرده ها چون بالهایی از حریر سبز
از فضاها می ترواد عطرتند یاس

سر نهادن بر سیه دل سینه ها
سینه آلودن به چرک کینه ها
در نوازش نیش ماران یافتن
زهر در لبخند یاران یافتن