مجموعه دلنوشته‌‌های "کهکشان" | کارگروهی کاربران انجمن یک رمان

[| TEAR |]

دیوانگی هم عالمی دارد!
عالمی زیبا، فارغ از هرگونه درد!
اکنون، به آن‌جایی رسیده‌ایم که باید بگوییم
دیوانگان عاقلند و عاقلان دیوانه!
#PARADISE ​

 

[| TEAR |]

با تک‌تکِ کلمات
بغض کرده‌ام... .
گریستم... .
ولیکن دریغ از ذره‌ای آرامش!
#PARADISE ​

 

[| TEAR |]

مهمانِ همیشگی یعنی همین قطراتی به نام اشک که همیشه در چشمانم هستند.
این قطرات با معرفتند؛ لیکن زجر می‌دهند مرا!
با تمامِ زجرهایشان، برایم روشن می‌کنند برای که با ارزشم و برای چه کسی بی‌ارزش... .
#PARADISE ​

 

[| TEAR |]

خسته‌ام!
همچو پرنده‌ای زخمی خسته‌ام!
می‌خواهم یک‌ماه، یک‌سال بخوابم بلکه آسایش بگیرم!
#PARADISE ​

 

[| TEAR |]

درد دارد وقتی با او حرف می‌زنی و او، از عشقش می‌گوید.
درد دارد زندگی‌ات، وجودت جلوی چشمانت تبدیل به ویرانه‌ای شود و تو نتوانی کاری کنی.
درد دارد زمانی که او از عاشقی‌اش می‌گوید و تو، تنها با لبخندی تلخ نگاهش می‌کنی.
نمی‌دانم این دردها چه زمانی پایان می‌یابند؟
اصلاً پایانی برایشان وجود دارد؟
پایانش چگونه است؟
داستان زندگی‌مان خوش تمام می‌شود یا که با هزار درد و رنج؟!
#PARADISE ​

 

[| TEAR |]

کهکشان زندگی من، داستان‌ها دارد!
اما یک سیاره‌ی پررنگ و سرشار از نور در کهکشان زندگی‌ام وجود دارد؛ به نام سیاره رفاقت!
این سیاره برایم خاطرات خوب و بدی را رقم زده است.
از نامردیِ دوستانم گرفته تا رفاقت‌های مجازی که یک رفیق مجازی می‌ارزد به هزار رفیق واقعی!
دوستانم، یا بهتر بگویم، کسانی که مانند دوستانم بودند، نارو زدند و بی‌معرفت بازی‌هایشان، کار دست تک‌تک‌شان داد.
در رفاقت مجازی هم من کم اشکم در نیامده، ولی فدای سر تک‌تک رفیق‌هایم که اگر نباشند، منی وجود ندارم!
#PARADISE ​

 

[| TEAR |]

بی‌او شاید بتوانم، اما بی‌آن‌ها هرگز!
دوستانم را می‌گویم!
کسانی که با آن‌ها من، من شدم!
#PARADISE ​

 

[| TEAR |]

برای فراموش کردنش؛
خودم را فرموش کردم!
از یاد بردم چه بودم و اکنون،
چه شدم!
#PARADISE ​

 

[| TEAR |]

اگر بیاید با آغوشی باز از او مهمان‌‌‌‌‌‌نوازی می‌کنم.
مرگ را می‌گویم!
منتظرم تا بیاید، سال‌هاست... .
#PARADISE ​

 

[| TEAR |]

عاشقی هم دردسرها دارد!
من همیشه می‌گویم عشق مانند شکلات تلخ است!
تلخ همچو زهر مار لیکن رویایی... .
#PARADISE ​