دلنوشته‌ی هوای دل | آتوسا رازانی کاربر انجمن یک رمان

[Atousa]

دیدی وقتی بعد از سه ماه گرما، عطش آسمون شکسته میشه و بارون می‌زنه چقدر با تمام وجودت بوی نم خاک بارون زده رو استشمام می‌کنی.
و چقدر خنکی هوا وجودت رو سر‌زنده می‌کنه.
دوست داشتن بعضی از آدما هم مثل اولین بارون پاییزیه. دوست داری بیشتر غرقش بشی بیشتر عطر عشقش رو استشمام کنی.

 

[Atousa]

خیلی از آدما ممکنه عقاید مشترکی با ما داشته باشن ولی هیچ‌وقت باهاشون راحت نبودیم.
راحت بودن، نیازمند اینه که آدما به درستی بشناسنت و بتونی کنارشون خود واقعیت باشی، بدون هیچ‌گونه توضیحی، ابهامی!

 

[Atousa]

مثل یه موج بی‌قرار روی شونه‌‌ی دریا، بی‌تاب دیدنت روی شونه‌ی خاطراتتم!

 

[Atousa]

هیچ آدمی عمیقأ فراموش نمی‌کند مگر اینکه آلزایمر بگیرد.
هر آدمی یک سری چیز‌ها را گوشه‌ای از ذهنش پنهان می‌کند تا کمتر ببیندشان و از فکر و خیالشان بکاهد اما گاهی نشانه‌ای، زلزله می‌شود و تمام ذهن را زیر و رو می‌کند. خاطرات خاک خورده اعماق ذهن را رو می‌کند.
آن وقت هست که می‌فهمی تو هیچ قدرتی در فراموشی آن‌ها نداشته‌ای فقط کمتر به آن‌ها فکر کرده‌ای و به مرور آن‌قدر فکر به آن‌ها کم می‌شود که دیگر یادت می‌رود حتی بهشان فکر کنی.

 

[Atousa]

آسمون وقتی خورشید میره، چشمشو روی همه می‌بنده و میشه شب و همین‌که خورشید میاد به عشق دیدنش چشماشو باز می‌کنه و صبح میشه.
چقدر قشنگه که میل دیدن کسی جز معشوقش رو نداره!

 

[Atousa]

آدم‌های پوچ، آدم‌هایی هستن که وجود خودشون تهی از هر گونه شایستگی یا عرضه برای به انجام رسوندن امور مربوط به خودشونه ولی این تهی بودن اونارو به سمت وابستگی به دیگران می‌کشونه.
اما می‌دونی چرا میگم پوچ چون هیچ وقت خالی بودن وجود خودشون رو باور ندارن و همیشه دیگران رو موظف برای خدمت رسانی به خودشون می‌دونن.

 

[Atousa]

- تو از این دریا چی می‌خوای که هر غروب میای به غروب آفتاب و چنگ زدن موجا به سینش زل می‌زنی؟
- من و دریا حالمون یکیه. همون وقتیایی که شلوغی روز کنار می‌ره و غم دلتنگیت، آسمون دلم رو سیاه می‌کنه و نبودنت به قلبم چنگ می‌زنه.

 

[Atousa]

زمستون خیلی مهربونه‌ها!
سرد میشه که تو حواست به خودت باشه و مواظب باشی لباس گرم بپوشی سرما نخوری.
بهت یاد میده گاهی وقتا لازمه مراقب خودت باشی.
مثل تابستون نیست که از گرمای خودش نگذره و تو رو به حال خودت رها کنه.
بعضی وقتا یه اتفاقاتی توی زندگیمون میوفته، عین زمستون. پس برای هر سردی تو زندگیت، غصه نخور! شاید یه رسالت زمستونه داره که بهمون یادآوری کنه بیشتر مراقب خودمون باشیم.

 

[Atousa]

خیلی وقتا غصه ‌های ما در واقع غصه‌ی ما نیستن. غم آدمایین که با ما نسبت دارن.
داشتم فکر می‌کردم چی میشد اگه هیچکسی با کسی، هیچ نسبتی نداشت شاید غم هم کمتر میشد اما زندگی لذت بخش نبود.
شاید همین که برای کسی غصه میخوریم و به یادشیم و بالعکس، خودش یه نوع حال خوبه. حال خوب از مهم بودن آدما برای هم با طعم غم!

 

[Atousa]

آدمایی که آسمون بالا‌سرت رو نمی‌بینن، تو رو به خاطر نگاهت به بالا سرزنش می‌کنن.