دلنوشته‌ی هوای دل | آتوسا رازانی کاربر انجمن یک رمان

[Atousa]

راستش ما آن‌قدر بی‌معرفتی از آدم‌ها دیده‌ایم که دیگر خودمان برای خودمان همه‌کس شده‌ایم.
رفیق صمیمی که از موفقیتمان خشنود شود و بر غممان بگرید، خودمانیم! همان خودی که شنونده‌ی تمام حرف‌هایمان هست.
خودمان را به آن طور که باید دوست داشته شویم، دوست داریم و عشق می‌ورزیم به زندگی که در ما امید را زنده نگه می‌دارد.
و آدمی که برای خودش، همه کس شود، آزاد می‌شود از تمام تعلق داشتن‌ها از تمام پریشانی‌ها.
و چقدر خوب است! حس این آزادی از وابستگی‌ها.
#

 

[Atousa]

هر کدوم از ما معیارهای زیادی داریم. معیار‌هایی که منتظریم یکی یکی جلوشون تیک بزنیم و بعد فرد مورد نظرمون رو انتخاب کنیم. ولی اصلا این طوری نیست. خیلی وقت‌ها می‌بینیم یک آدم تمام معیار های مدنظر مارو داره ولی کششی بهش نداریم و بالعکس.
کسی هنوز نفهمیده چه چیزی تو وجود آدماست که اونا‌ رو بدون هیچ قوانینی به دل راه میده.

 

[Atousa]

جمعه‌ها برای من نشانی دیگر دارد.
نشانی از آن یار غایبی که رخصت دیدار ندارم.
جمعه‌ها برای من تجلی دلتنگی دارد.
دلتنگی برای آن معصومی که کسی غیر خود را هم‌درد ندارد.
جمعه‌های غریبانه می‌گذرند و خبر از طلوع آمدن یار ندارند.
کی شود جمعه‌ی ما منور شود به جمال روی یار؟
کی می‌رسد پایان غم دلتنگی دوری یار؟
اللهم‌عجل‌الولیک‌الفرج