کامل شده مجموعه دلنوشته‌های مکنون آفاق | NARGES AMIRI کاربر انجمن یک رمان

[NARGES AMIRI]

***
حال می‌فهمم حالِ دیوانگان را؛
به هنگامی که از ابهامی به خود پناه می‌بُردند، به دیار جنون سفر کردند.
آری؛ به گمانم من هم عازم سفر شوم!​

 

[NARGES AMIRI]

***
زبانم قاصر است؛
قاصر نبود، اما حالا شده است.
چه بر من می‌آورد؟
چه طوفانی در راه است؟
می‌شود که تمام شود؟
می‌شود که پاسخِ حسِ مبهمِ جهانم را دریابم؟!​

 

[NARGES AMIRI]

***
«خود را درگیرش مکن!»
تمامِ سخنانی که از رهِ باز پرسی از عام به دست آوردم، همین بود.
هیچ‌کس نمی‌داند؛ هیچ‌چیز قدرت درکش را نداشته است.
آخر چطور؟ آیا می‌شود به هنگام دل‌زدگی، بیخیالِ تمامِ حالت شوی؟!
آیا می‌شود فارغ از هر حسی شوی؟
نه! به گمانم نمی‌شود که بشود!​

 

[NARGES AMIRI]

***
با خود چنین فکر کرده‌ام:
«حال اگر پاسخش را دریابم، آیا آرام می‌شوم؟
آیا قلبم گرمای گذشته‌اش را می‌پذیرد؟
آیا پریشانی‌ام درمان می‌شود؟»
کاش بشود... .
خسته‌ام از این تکرارها،
از این کسالت‌ها...
و از تمامِ این مکنونِ آفاقم!​

 

[NARGES AMIRI]

***
خداوندا!
تو که از هر چه مکنون است آگاهی...
تو که هر چه ابهام است را می‌دانی...
چه صلاحی‌ست در کار که این‌گونه مرا عذاب می‌دهد؟!
چه صلاحی‌ست که قلبم را می‌فشارد، روحم را سنگین می‌کند و جسمم را بی‌روح می‌سازد؟
انتظار سخت است؛
اما باز هم دردش را به جان می‌خریم که می‌ارزد!​

 

[NARGES AMIRI]

***
شب و روز و روز و شب، مغزم درگیر است؛
گمان می‌کنم به قولی کم‌کم آمپر بسوزاند!
بس است دیگر...
یا جانم را بسِتآ یا جهانم را نگیر!​

 

[NARGES AMIRI]

***
هر چیزی یک حدی دارد.
مثلاً صبر، حدی دارد و حوصله نیز حدی!
تمام شد!
تمام نیمه‌ی خالی لیوانم پر شده و طاقتم تمام شده است؛ اما باز هم نمی‌دانم چه باید بکنم. نمی‌دانم چه می‌شود؟!
من هیچ‌چیز را نمی‌دانم.​

 

[NARGES AMIRI]

***
من لبریز‌م از تمامِ ابهامات،
از تمامِ دردها،
از تمام سوال‌های بی‌جواب...
و از تمامِ حالِ بدم.
«یا جانم را بگیر یا جهانم را نگیر!»​

 

[NARGES AMIRI]

***
تصوراتی در ذهنم نقش بسته است؛ اما به هیچ‌چیز اطمینانِ خاطر ندارم.
به همه چیز مشکوکم؛ نمی‌دانم چه‌ها درست‌اند و چه‌ها غلط!
نمی‌دانم به ندای قلب گوش کنم یا به صدای عقل!
و باز هم ذهنم لبریز شده است از نمی‌دانم‌های مبهمِ من... .​

 

[NARGES AMIRI]

***
تا نوری در دلم روشن می‌شود، خرابش می‌کنید.
تا امیدوار می‌شوم، کورش می‌کنید.
و تا رشته‌ای از مسیرم را پیدا می‌کنم، سر به نیستش می‌کنید!
یا با من بمانید یا همین‌جا، مرا و یادگارم را، خاک کنید.​