کامل شده مجموعه دلنوشته‌‌ سراب بهشت | mehrabi83 کاربر انجمن یک رمان

[mehrabi83]

***
زندگی میدانی بود پر از تیرباران‌ها...
گاه آتش بر سرمان می‌بارید، گاه غم.
ما را بی‌امان در میانه‌ی میدان رها کردند و جنگ‌ها بر تن‌مان فرو ریخت.
گاه کسی از گوشه و کنارِ آتش‌ها، با بوی شقایق می‌آمد و سپری از لبخند را بر جان‌مان می‌نشاند، در مقابل تیرهای بی‌امانِ بدبختی...
گاه چون کودکی بی‌چتر در اصابت بی‌رحمانه‌ی تگرگ، هیچ کلاهی نداشتیم تا مغزمان منجمد نشود...
خوشبختی‌مان، در نبودِ بدبختی بود!
و چه کسی خوشبختی را حقیقی یافت؟!
زندگی جایی برای خوشبختی نداشت...باید خوشبختی را می‌ساختیم.

 

[mehrabi83]

***
ما می‌جنگیدیم، جنگیدیم، می‌جنگیم، می‌جنگیم و هیچ‌گاه احساس نمی‌کنیم کافی‌ست.
می‌جنگیم برای خوشبختی...
نبرد می‌کنیم برای لبخند...
نزاع‌های خونین به‌پا می‌کنیم برای عشق...
می‌جنگیم برای صلح!
می‌جنگیم تا به بهشت برسیم...
و بر سرابش دل می‌بندیم و دوباره نزاع می‌کنیم.
شاید بهشت در نرگس کوچیکی بود که زیر پوتین‌های عقایدمان له کردیم!

 

[mehrabi83]

***
هدف رسیدن نبود!
هدف زندگی کردن در میان لحظاتِ دوستانه بود.
هدف قدم زدن میان روزهای خوشِ باهم بودن بود.
هدف قهقه‌های کودکی در گروی بازی‌های بچگی بود.
هدف رسیدن نبود...هدف لمس کردن خدا بود.
خدایی که در لبخندهای شیرین نهفته بود.
لبخندهایی از جنس عشق.
عشقی از جنس خدا.
هدف رسیدن به سراب بهشت نبود...
هدف زندگی در بهشت بود، با طعمی از عشقِ خدا!

 

[mehrabi83]

***
حقیقت، معبدی‌ست دست‌سازِ آدمی؛
که در آن خدا را به عبادت می‌نشیند؛
خدایی را که از قلبش بیرون رانده.
حقیقت، قلبی‌ست تهی
تهی از تپش‌های انسانی،
تهی از نَفَس‌های خدایی.
حقیقت، کالبدِ سرد این آدم‌هاست!
کالبدی که در معبدِ دروغین حقیقت،
خدا را به عبادت می‌نشیند.
خدایی را که...

 

[mehrabi83]

***
حسرت، طمع، حسادت و طمع ما را کور کردند.
در بیابان سختی‌ها کورانه پیش رفتیم...
و باد، شن‌های غم را بر جان‌مان کوبید،
و خارِ جدایی در تن‌مان جا خوش کرد.
کور شدیم از حجم حسرت‌ها و سرابی را که از بهشت نشانمان دادند به باور سپردیم.
کورانه به سوی بهشت رفتیم...بی آن که به آن برسیم!
ما پر شدیم ز طمع...
و ندانستیم که بهشت همان خدایی‌ست که در قلب‌مان، جان به ما می‌بخشد.
ندانستیم بهشت، همان ضربانِ بی‌وقفه قلبی‌ست که ذره‌ذره حضور خدا را در جان‌مان به شریان می‌دارد.
ما کور شدیم از طمع، حسادت، حسرت و طمع!

 

[mehrabi83]

***
عادت کرده‌ایم که عادت کنیم.
عادت کرده‌ایم به انتظار کشیدن...
انتظارِ رسیدن به سراب بهشت.
عادت کرده‌ایم در پی انتظار به پای صبر بنشینیم...
تا به بهشت برسیم؛ اما تلاشی برای ساختنش نکنیم!
عادت کرده‌ایم، عادت کنیم به انتظار برای رسیدن خوشبختی...
عادت کرده‌ایم، عادت کنیم به تلاش نکردن برای ساختن خوشبختی...
عادت کرده‌ایم از روزهای خوب دور بمانیم.
عادت کرده‌ایم، تنها رنگ امید را از روزهای خوب بر زندگی‌مان حک کنیم.
عادت کرده‌ایم خسته بمانیم!

 

[mehrabi83]

***
"یقین بدانید که کریستف کلمب وقتی که درحال کشف قاره‌ی آمریکا بود، خوشبخت به حساب می‌آمد، نه زمانی که آن را کشف کرد."
(داستایوفسکی)
زندگی برای رفتن بود، نه رسیدن.
زندگی، تلاش‌هایی بود که برای رسیدن به بهشت کردیم، نه خودِ رسیدن به بهشت.
بهشت تنها سرابی بود برای اجبار ما به زندگی!
بهشت هدفی بود برای جنگیدن؛ اما زندگی، بردن نبود...
زندگی، خودِ جنگیدن بود!

 

[mehrabi83]

***
مرگ روبه‌رویم ایستاده و من آخرین تفکرات تاریکم را بر کاغذ می‌ریزم، تا از تمام آلودگی‌های شَک‌برانگیز رها شوم.
زندگی، تمام آن لحظاتی بود که دست از کار کشیده بودم...
آن دقایقِ آبی‌رنگ که سوار بر قایق عقلم، به دریای افکار می‌زدم،
آن لحظات شیرین که به شکوفه‌ها می‌اندیشیدم و برف را به تماشا می‌نشستم.
زندگی، همان محدود لحظاتی بود که دست از کار کشیده بودم!
حال، من به سوی مرگ می‌روم، بی آن که به قدر کافی زندگی کرده باشم.

 

[mehrabi83]

***
شاید بهشت، سرابی بود برای رسیدن به هدفی بزرگ‌تر.
سرابی وسوسه‌انگیز برای ما که تشنه‌ی زیبایی هستیم.
وسوسه‌ای رنگین، برای وادار ما به زندگی کردن!
زندگی کردن و یافتن خود...
شاید بهشت، تنها تلنگری بود، تا خود را از میان سیاهی‌ها ببینیم.
و از عمق آسمان پاکِ قلب‌مان خدا را دریابیم.
شاید بهشت، تنها پلی بود برای رسیدن به خودمان...برای رسیدن به خدا.

 

[mehrabi83]

***
خورشید، هر صبح از کناره‌ی آسمان به‌پا می‌خیزد و دست نوازش بر روح‌مان می‌کشد.
ما اما غرق در خواب، میان افکار حبس شده‌ی مغزمان دست و پا می‌زنیم،
بی آن که محبت خورشید را بر جان‌مان حس کنیم.
هر صبح از دست‌های پر مهرِ مهر گریخته‌ایم و نترسیده‌ایم، که مبادا فردا دیگر چشم‌هایمان به روی خورشید باز نشود!
نترسیده‌ایم از مرگ بدون ذره‌ای زندگی کردن...
نترسیده‌ایم از مرگ بدون لمسِ گرمای عشق!