کامل شده مجموعه دلنوشته‌‌های قلبی که بیرون می‌‌تپد | فرزان کاربر انجمن یک رمان

[فرزان]

***
می‌دانی؟!
خوشبختی و شادی دوطفل نوپای بازیگوش‌اند که دست در دست هم فشرده و کوچه‌های پر پیچ و خم دنیایت را لی‌لی کنان می‌جهند... .
و تو مادری با زنبیلی از سنگ‌های پیش‌رو که پای دویدنت را لنگ خواهد کرد.
گاهی شاید آن دوکودک را گم کنی و تنها، در سکوت جاده‌ها، صدای خسته‌ی بلندگویی را بشنوی که ناله‌کنان خریدار خنده‌های خشکیده است.
اما بدان...!
تمام کوچه‌های این شهر بن‌بستند.
آن دوطفل بازیگوش را باز‌خواهی یافت؛ اگر همه‌ی راه‌ها را هرچند کُند...هرچند اشتباه، بپیمایی!​

 

[فرزان]

***
آن‌گونه زندگی کن که هزاران دختر اسیر شده در چنگال خرافاتِ خِرفت ناتوان بودند.
آن‌گونه که پیرمردان سنتی ریش بلند و زنان سیاه‌پوش که تاریکی به قلبشان رسیده است؛ از دیدن آزادگی‌ات به لرزه بیافتند.
می‌دانی که بابا، تنها مرد دنیاست که تو را به بند نخواهد کشید.
و این تنها مرد‌ان دنیا، برای ما که در جغرافیای جبر زیسته‌ایم، بسیار اندک‌اند!​

 

[فرزان]

***
زمان هیولای یک‌چشمی‌ است که ثانیه به ثانیه به سویم می‌آید تا تو را با خود به خیابان‌ استقلال ببرد!
و من در زمان موعود، شمعی نیمه‌سوز خواهم بود که در بن‌بست آزادی، پِت‌پت‌کنان رفتن تو را نظاره خواهم کرد.
سقاخانه قلبم همیشه نوری سبز در تاریکی شب‌ها به تو هدیه خواهد داد.​

 

[فرزان]

***
هرگاه، مسیر خانه را گم کردی کهکشان راه شیری را بیاب...و در آن منظومه‌ای است به نام عشق که قلب آبی کوچکش مقصد توست.
قلبی که تنهای تنهای تنها
در ورطه‌ی سیاه سیاره‌ها
بیرون‌ از همه‌ی نبودن‌ها
می‌تپد و مامن توست.​

 

[فرزان]

***
بزرگ خواهی شد و در سرای آدم‌ها سری خواهی یافت. شاید آن‌ هنگام غرور بر تو غرّه شود اما هیچ‌گاه درشتی نکن!
هیچ‌گاه قلب کوچک من و بابا را نرنجان که این مرغ وحشی...حتی هزاران بار از بام تو برخیزد دوباره خواهد نشست.
می‌دانم، به نظر احمقانه است!
شاید زمانی که خودت مادر شوی، این حماقت دیوانه‌وار را درک کنی!​

 

[فرزان]

***
آن‌گاه که کودک عریان حقایق را باردار بودی،
او را که طفل بی‌پناه زمانه‌ است؛ به بندناف وجدان گره بزن!
دستان قابله‌ی دروغ از تو دور باد حتی اگر از درد به خود پیچیدی.
سیاهی حسد، تیغ برّانی‌ است که طفل گریانت را از بند احساس تو خواهد برید.
و خون از تمام رگ‌های خشکیده غمت فوّاره خواهد زد.
و آن‌گاه، نام طفل نیک‌ نهادت را انسانیت خواهی گذاشت.​

 

[فرزان]

دنیا پر از انار است.
یاقوت‌های قرمز آن، قلب‌های بی‌قرار چسبیده ناگسستنی‌؛ اما گاه...با فرود اندکی از عرش، آن عشاق به هم چسبیده، خون به دل خواهند شد!
قلب‌ها سنگ می‌شوند؛ از مرمر کوچک سفید.
و تو نگذار دنیایت فشرده شود،
سنگ شود،
دانه‌ی بی رنگ شود.
انارِ دنیا برای تو در بالاترین شاخه‌ی حیات،
آرزوی من است.​

 

[فرزان]

***
آدم‌ها مسافرند!
به دنیا می‌آیند و می‌روند.
فاصله این آمدن و رفتن، نامش زندگیست!
دخترم، زندگی آدم‌ها با تو یا بی‌تو خواهد گذشت.
دلت را سنجاق نکن به هیچ‌ مسافری که از خانه‌ات گذر خواهد کرد.
آن‌که‌ ماندنی‌ است‌؛ کفش‌هایش را دور خواهد انداخت.​

 

[فرزان]

***
زیبایی زینت زمانه پر زرق‌و‌برق دنیاست.
ذکاوت اما فرای همه ظواهرِ دیدنی، کشف کردنی‌ است!
کلمات بازیچه‌ی معیار‌های احمقانه ذهن‌های کورند.
این را بدان...خصایص انسانی، چهره‌ها را تغییر می‌دهند.
زیبایی، لوندی، خوشگلی!
تو باهوش باش.
زیرک باش.
مهربان باش.
زرنگ باش و در کنار همه آن‌ها خواهی دید که چهره‌ات چه جذاب خواهد بود!​

 

[فرزان]

***
زمین‌ گرد است اما آدم‌ها چند ضلعیِ نامتقارنِ چند‌وجهی!
تلاش برای محاسبه مساحت قلبشان سخت است پس هیچ‌گاه تلاش مکن هندسه‌ی احساس‌شان را رمز بگشایی!
تنها، دوست‌شان بدار.
دوست‌شان بدار.
دوست‌شان بدار.​