مشاعره مشاعره با اشعار صائب تبریزی

["KÁlON]

استخوانم سرمه شد از کوچه گردیهای حرص
خانه دار گوشهٔ چشم قناعت کن مرا

چند باشد شمع من بازیچهٔ دست فنا؟
زندهٔ جاوید از دست حمایت کن مرا​

خشک بر جا مانده‌ام چون گوهر از افسردگی
آتشین رفتار چون اشک ندامت کن مرا

گرچه در صحبت همان در گوشه تنهاییم
از فراموشان امن آباد عزلت کن مرا

 

[بَهآرنارنج]

خشک بر جا مانده‌ام چون گوهر از افسردگی
آتشین رفتار چون اشک ندامت کن مرا

گرچه در صحبت همان در گوشه تنهاییم
از فراموشان امن آباد عزلت کن مرا

با الف باید بدی

 

["KÁlON]

از خیالت در دل شبها اگر غافل شوم
تا قیامت سنگسار از خواب غفلت کن مرا

در خرابیهاست چون چشم بتان تعمیر من
مرحمت فرما ز ویرانی عمارت کن مرا

 

[بَهآرنارنج]

اگر به بندگی ارشاد می‌کنیم ترا
اشاره‌ای است که آزاد می‌کنیم ترا
تو با شکستگی پا قدم به راه گذار
که ما به جاذبه امداد می‌کنیم ترا​

 

["KÁlON]

اگر تو برگ علایق ز خود بیفشانی
بهار عالم ایجاد می‌کنیم ترا

مساز رو ترش از گوشمال ما صائب
که ما به تربیت استاد می‌کنیم ترا

 

[m.sina]

اگر تو برگ علایق ز خود بیفشانی
بهار عالم ایجاد می‌کنیم ترا

مساز رو ترش از گوشمال ما صائب
که ما به تربیت استاد می‌کنیم ترا

از حادثه لرزند به خود قصر نشینان

ما خانه بدوشان غم سیلاب نداریم

 

["KÁlON]

از حادثه لرزند به خود قصر نشینان

ما خانه بدوشان غم سیلاب نداریم

ما طالع جمعیت اسباب نداریم

روزی که هوا هست می ناب نداریم

 

[Samira-M]

ما طالع جمعیت اسباب نداریم

روزی که هوا هست می ناب نداریم

می گذارم دست خود را چون صدف بر روی هم
قطرهٔ آبی اگر همچون گهر باشد مرا

 

[m.sina]

می گذارم دست خود را چون صدف بر روی هم
قطرهٔ آبی اگر همچون گهر باشد مرا

از قید خط و زلف امید نجات نیست
بیچاره عاشقی که میشود مبتلای چشم

 

[Samira-M]

از قید خط و زلف امید نجات نیست
بیچاره عاشقی که میشود مبتلای چشم

منزل آسایش من محو در خود گشتن است
گردبادی می تواند راهبر باشد مرا
از گرانسنگی نمی جنبم ز جای خویشتن
تیغ اگر چون کوه بر بالای سر باشد مرا