مشاعره مشاعره با اشعار صائب تبریزی

[m.sina]

منزل آسایش من محو در خود گشتن است
گردبادی می تواند راهبر باشد مرا
از گرانسنگی نمی جنبم ز جای خویشتن
تیغ اگر چون کوه بر بالای سر باشد مرا

از گلستانی که بلبل روی گردان می شود
شبنم رخسار گل اشک یتیمان می شود
نیست جان کاملان را در تن خاکی قرار
می رود آسایش ازگوهر چو غلطان می شود

 

[Samira-M]

از گلستانی که بلبل روی گردان می شود
شبنم رخسار گل اشک یتیمان می شود
نیست جان کاملان را در تن خاکی قرار
می رود آسایش ازگوهر چو غلطان می شود

در زیر بار منت پرتو نمی رویم
دانسته ایم قدر شب تار خویش را
زندان بود به مردم بیدار، مهد خاک
در خواب کن دو دیدهٔ بیدار خویش را

 

[m.sina]

در زیر بار منت پرتو نمی رویم
دانسته ایم قدر شب تار خویش را
زندان بود به مردم بیدار، مهد خاک
در خواب کن دو دیدهٔ بیدار خویش را

از سرشک گرم زرین است مژگانم هنوز
می چکد آتش چو شمع از رشته جانم هنوز
گرچه عمری رفت درکنعان سراسرمی روم
بوی پیراهن نرفته است ازگریبانم هنوز

 

[Samira-M]

از سرشک گرم زرین است مژگانم هنوز
می چکد آتش چو شمع از رشته جانم هنوز
گرچه عمری رفت درکنعان سراسرمی روم
بوی پیراهن نرفته است ازگریبانم هنوز

زمین زخندهٔ لبریز مه نمکدانی است
زمانه بر سر شورست در شب مهتاب
رسان به دامن صحرای بیخودی خود را
که خانه دیدهٔ مورست در شب مهتاب

 

[m.sina]

زمین زخندهٔ لبریز مه نمکدانی است
زمانه بر سر شورست در شب مهتاب
رسان به دامن صحرای بیخودی خود را
که خانه دیدهٔ مورست در شب مهتاب

بلبل خوش نغمه ام، با گل سخن باشد مرا
سرمه خاموشی از زاغ و زغن باشد مرا

از نوای خویش چون بلبل شود روشن دلم
شعله آواز، شمع انجمن باشد مرا

 

[بَهآرنارنج]

بلبل خوش نغمه ام، با گل سخن باشد مرا
سرمه خاموشی از زاغ و زغن باشد مرا

از نوای خویش چون بلبل شود روشن دلم
شعله آواز، شمع انجمن باشد مرا

این خار غم که در دل بلبل نشسته است
از خون گل خمار خود اول شکسته است

این جذبه ای که از کف مجنون عنان ربود
اول زمام محمل لیلی گسسته است

 

[m.sina]

این خار غم که در دل بلبل نشسته است
از خون گل خمار خود اول شکسته است

این جذبه ای که از کف مجنون عنان ربود
اول زمام محمل لیلی گسسته است

تسلیم در کشاکش اهل زمانه باش
هرکس کمان طعن کند زه،نشانه باش

در رهگذار سیل که لنگر فکنده است
از خاکدان دهر به سرعت روانه باش

 

[بَهآرنارنج]

تسلیم در کشاکش اهل زمانه باش
هرکس کمان طعن کند زه،نشانه باش

در رهگذار سیل که لنگر فکنده است
از خاکدان دهر به سرعت روانه باش

شکست شیشه دل را مگو صدایی نیست
که این صدا به قیامت بلند خواهد شد

 

[m.sina]

دست و پا گم می کند موج سبک لنگر در آب
خویشتن را می کند گردآوری گوهر در آب

عاشق حیران همان در وصل گرم جستجوست
ماهیان از شوق آب آرند بیرون پر در آب

 

[فلورا.]

دست و پا گم می کند موج سبک لنگر در آب
خویشتن را می کند گردآوری گوهر در آب

عاشق حیران همان در وصل گرم جستجوست
ماهیان از شوق آب آرند بیرون پر در آب

باد بهار مرهم دل‌های خسته است

گل مومیایی پر و بال شکسته است!