مشاعره مشاعره با اشعار احمد شاملو

[m.sina]

دوست اش می دارم
چرا که می شناسمش
به دوستی و یگانگی
شهر
همه بیگانگی و عداوت است!

تند بادی بر درگاه و
تند باری بر بام
مردی و زنی خفته
ودر انتظار تکرار و حدوث
عشقی خسته

 

[فلورا.]

تند بادی بر درگاه و
تند باری بر بام
مردی و زنی خفته
ودر انتظار تکرار و حدوث
عشقی خسته

همچون گلوگاه پرنده ای
هیچ کجا دیواری فرو ریخته برجای نمی ماند
سالیان بسیاری نمی بایست
دریافتی را
که هر ویرانه نشان از غیاب انسانی است !

 

[m.sina]

همچون گلوگاه پرنده ای
هیچ کجا دیواری فرو ریخته برجای نمی ماند
سالیان بسیاری نمی بایست
دریافتی را
که هر ویرانه نشان از غیاب انسانی است !

تنها منم که زنده مانده ام
در هوای تو
بی انکه بپیچد در نفس هایم

 

[فلورا.]

تنها منم که زنده مانده ام
در هوای تو
بی انکه بپیچد در نفس هایم

مى‏تواند
خشكى ‏باشد و فرياد عطش:
سكوت‏گندم
مى‏تواند
گرسنه‏گى ‏باشد و غريو پيروزمندانه‏ى قحط:
همچنان كه ‏سكوت ‏آفتاب
ظلمات ‏است ـ
اما سكوت ‏آدمى فقدان‏ جهان ‏و خداست:
غريو را
تصوير كن!!!

 

[m.sina]

مى‏تواند
خشكى ‏باشد و فرياد عطش:
سكوت‏گندم
مى‏تواند
گرسنه‏گى ‏باشد و غريو پيروزمندانه‏ى قحط:
همچنان كه ‏سكوت ‏آفتاب
ظلمات ‏است ـ
اما سكوت ‏آدمى فقدان‏ جهان ‏و خداست:
غريو را
تصوير كن!!!

نه هرگز شب را باور نکردم
چرا که در فراسوی دهلیزش
به امید دریچه ای بسته بودم

 

[فلورا.]

نه هرگز شب را باور نکردم
چرا که در فراسوی دهلیزش
به امید دریچه ای بسته بودم

برمی‌خیزم!





چراغی در دست، چراغی در دلم.
زنگارِ روحم را صیقل می‌زنم.
آینه‌یی برابرِ آینه‌ات می‌گذارم
تا با تو
ابدیتی بسازم.!

 

[m.sina]

برمی‌خیزم!





چراغی در دست، چراغی در دلم.
زنگارِ روحم را صیقل می‌زنم.
آینه‌یی برابرِ آینه‌ات می‌گذارم
تا با تو
ابدیتی بسازم.!

مگر با بوسه های باران
تنها منم که زنده مانده ام
در هوای تو بی انگه بپیچد در نفس هایم

 

[فلورا.]

مگر با بوسه های باران
تنها منم که زنده مانده ام
در هوای تو بی انگه بپیچد در نفس هایم

من چه بی‌شرمم اگر فانوسِ عمرم را به رسوایی نیاویزم

بر بلندِ کاجِ خشکِ کوچه‌ی بن‌بست.

 

[m.sina]

من چه بی‌شرمم اگر فانوسِ عمرم را به رسوایی نیاویزم

بر بلندِ کاجِ خشکِ کوچه‌ی بن‌بست.

تن تو اهنگی یست
و تن من کلمه ای که در ان مینشیند
تا نغمه ای در وجود اید
سرودی که تداوم ر میتپد

 

[فلورا.]

تن تو اهنگی یست
و تن من کلمه ای که در ان مینشیند
تا نغمه ای در وجود اید
سرودی که تداوم ر میتپد

در سکوت

آن که می‌اندیشد

به‌ناچار دَم فرو می‌بندد

اما آنگاه که زمانه

زخم‌خورده و معصوم

به شهادتش طلبد

به هزار زبان سخن خواهد گفت!